Sunday, August 21, 2016

වතුර මල


උදෑසන හිරුගේ ප්‍රභාවත් හිරු කිරණ එකක් පසුපස එකක් ලෙසින් කොටුව දුම්රිය පොලට පිටුපසින් අහසට නැගෙමින් පැවතින. තවමත් කොටුව හරිහැටි අවදි වී නැත.  ඉදහිට ගාලුපාර දිගේ සැර දමමින් ඇදීයන බස් රථයක් හැරුනු කොට, කොටුව නිසලය. නිහඩය. එය, මීටර සියය ධාවන තරගයක ආරම්භක වෙඩි පහරට පළමුවෙන් පවතින වර්ගයේ මරණීය නිහඩතාවයකි. තවත් විනාඩි කිහිපයකින් වෙඩි හඩ නිකුත් වනු ඇත. මහා ගාලගෝට්ටියකින් කොළඹ කොටුව වැසී යනු ඇත. 

අයෙක් ඩීමෝ බට්ටෙකුගේ පසුපස තට්ටුවේ ඇසිරූ තැඹිලි වලු ගෙන එකින් එක ගෙන තම තැඹිලි ලෑල්ලේ අඩුක් කරයි. ඊට යාබදව ලොතරැයි කූඩුවකි. මැදිවිය ඉක්මවූ අයෙක් පිලිවලට වෙන්කරන ලද ලොතරැයි පත්, කූඩුවේ ඉදිරිපස ලෑල්ලට තබා ඇණ ගසයි. රොටී බාස් කෙනෙකු රත්වූ යකඩ තැටිය මත පිලිස්සෙන රොටී ලේන්සුවට, බිත්තරයක් කඩා දැමුවේය. කොටුව ලෝක වෙළද මධ්‍යස්ථානයේ රෙදිකඩ තවමත් විවෘත වී නැත.

"දඩාස්.........." පිටකොටුව දෙසින් ඉගිල්ලී ආ සුදු පැහැ කාර් රථයක් දුම්රියපල ඉදිරියෙන් වූ මගී ආරක්ශක වැටෙහි ගැටී නතර විය. තැඹිලිකරු අතින් තැඹිලි වල්ල බිම අත ඇරින. මිටිය වැරදී ලොතරැයි අලෙවිකරුගේ දබරගිල්ල තැලින. නියමිත වේලාවට නොනැමූ නිසා බිත්තර සාරු, රොටී ලේන්සුවෙන් පිටතට ගලා ගියේය. සිහිනයෙන් අවදිවූවන් මෙන්, තැඹිලිකරුත්, ලොතරැයිපත් අලෙවිකරුත්, රොටී බාසුත් කාරය දෙසට දිව ගියහ.

රථයේ වම්පස ලාම්පුව කුඩුවී තිබූ අතර බොනට්ටුවද තැලී ඇතුලට එබීගොස් තිබින. අනතුරට හේතුව රියදුරුට නින්ද යාමයි. හේ පෙරදින රාත්‍රියේ මලගෙදරක  නිදිවරා ආපසු යමින් සිටි අයෙකි. යන්තමින් වූ සීරීන් සළකුණු හැරුණු විට රෝහල්ගත කලයුතු අන්දමේ තුවාල කිසිවක් ඔහුට නොවීය.

"ඇති ඔයින් ගියා...."

"හ්ම්ම්...."

"වෙනකොහෙවත් වැදුනද? මේ... ඔලුව එහෙම???"

"න්..නෑ.... අතයි, කකුලයි විතරයි. යමින් ගමන් බෙහෙත් ටිකක් දාගෙන යනවා"

"ෆුල් ඉන්ශුවරන්ස් නේද?"

"අපොයි ඔව්. උදෙම මේ යක්කු එයිද දන්නෙ නෑ....."

"කොහෙන්ද මේ වතුර පාරක් එන්නෙ? මෙතන ටැප් එකක් තිබුන් නෑනෙ?"

"අහ්.. ඔතන අර ගිණි නිවන්නද, මොකකටද මන්දා වතුර ගන්න මගුලක් තිබුනනෙ.ඒක කැඩිලා වෙන්න ඇති."

"හ්ම්ම්ම්..."

කාරය යටින් ගලා එන සිහින් දිය පහර, ගාලු පාර ඔස්සේ ඇදී ගොස් ඉහලටත්, පහලටත් විසිරී යයි.

අඩ පැයකට පමණ පසු කොටුව පොලීසිය පැමිණ අනතුර සටහන් කරගන්නා ලදී. රක්ෂණ නියෝජිතයන් පැමිණියේ ඊටත් සෑහෙන වේලාවකට පසුවය. ආපදා රථයක් පැමිණ, ඉවතට පැන තිබූ කාරය පැටවීමට පටන් ගන්නා විට උදෑසන අටට ආසන්නවී තිබින. කාරයේ චැසියේ පසුපසට කේබලයක් දමා, කාරය නැවත ගාලුපාරට අදිනවාත් සමගම මෙතෙක් වේලා සිහින් දියපහරක්ව ගාලු පාර තෙමූ වතුර කාන්දුව, අඩි දහයක් තරම් වූ දැවැන්ත වතුර මලක් බවට පත්විය.

තැඹිලි කරුටත්, ලොතරැයි අලෙවිකරුටත්, රොටී බාස්ටත් අතිරේකව මහා සෙනගක් වතුර මල දෙසට දිව ආහ. ගාලු පාර දෙබෑකරගෙන මතුවූ වතුර මල හැමටම නැවුම් අත්දැකීමකි. ගිණි නිවන කරාමය කැඩුන තැනින් ඊයක වේගයෙන් අඩි දහයක් පමන ඉහලට ඇදෙන වතුර පහර, කිරි ඉතුරුමකදී මුට්ටි කටෙන් කිරි විසිරී යන්නාක් මෙන් සිව් දිසාවටම විසිරී යන්නේ, අඩි අටක පමණ අරයක් ඇති කවයක වතුර විසුරුවමිනි. 

වතුර මල පිලිබද ආරoචිය ගාලුපාර දිගේ ඉහලටත්, පහලටත් පලමුව ඇදී ගිය අතර, පිට කොටුවේ හරස් වීදි වලටත්, මැනින් මාර්කට්ටුව ඔස්සේ මරදාන දෙසටත් ඇදීගියේ ඉන් අනතුරුවය. හුදී ජනයා වතුර මල වටා රැස් කන්නට විය. කොටුව දුම්රියපල එකම හිස් ගොඩකි. ගාලු පාරේ දෙපස යා කරන මගී ගුවන් පාලමත්, පදික වේදිකාවත් මිනිසුන්ගෙන් පිරී ගොසිනි. හැම දෙනාම පොරකන්නෙ වතුර මලට කිට්ටු වීමටය. නැතිනම් වතුර මල ඇල්ලීමටය. බොහෝ දෙනා තම ජoගම දුරකතන මිටමොලවා වතුර මල වීඩියෝ ගතකරති. නැතහොත් වතුර මලත් සමග සෙල්ෆි ගසති. තවත් සමහරු ගැසූ සෙල්ෆි ෆේස්බුක් වෝල්වලට අප්ලෝඩ් කරති.

"Feeling crazy with වතුර මල at කොටුව ස්ටේෂන්......."

කොටුව පොලීසියේ ට්‍රැෆික් රාළහාමිලාට ගාලු පාර නිදහස් කර ගැනීමට දැවැන්ත මෙහෙයුමක් දියත් කලෝය. එන්න එන්නම රැස්කන සෙනග වැඩි වූයෙන්, පසුව ඔවූහු එම අදහස අත්හැර දැමීය. ගාලු පාරේ වම්පස අර්ධය සම්පූර්ණයෙන් වසා දැමුණු අතර වාහන ධාවනය දකුණු පස අර්ධයට පමණක් සීමා විය. තවත් ස්වල්ප වේලාවක් යනවිට කොටුව ඉදිරිපස ගාලුපාරේ අර්ධ දෙකම වසා දැමීමට සිදුවිය. වාහන ධාවනය, පිටකොටුවෙන් ටෙක්නිකල් හන්දිය හරහා මරදානට ගොස්, පැරණි ගාමිණී හෝල් තිබූ තැනින් ඩී.ආර්. විජේවර්ධන මාවතට පිවිස, එතැනින් ලේක් හවුස් වටරවුම හරහා ගාලු පාරට සම්බන්ද කෙරින.

119 හදිසි ඇමතුම් මධ්‍යස්ථානය ඔස්සේ ලැබුනු පණිවිඩයකට අනුව ජල සම්පාදන මණ්ඩලයේ නිලධාරීන්ට වතුර මල අසලට පැමිණීමට සිදුවූයේද ඉහත කී ප්‍රති-මාර්ගය ඔස්සේය.

"සර් මෙතන ෆයර් හයිඩ්‍රන්ට් එකක් කැඩිලා තියෙන්නෙ. අපිට කෙලින්ම ඉන්වෝල්ව් වෙන්න බෑ. වතුර, බෝඩ් එකේ උනාට ෆයර් හයිඩ්‍රන්ට් එක අපේ නෙවේනෙ.." ජල සම්පාදන මණ්ඩල නිලධාරියා සිය උසස් නිලධාරියාට වාර්ථා කලේය. මද වේලාවකින් ඔවූහු පිටත්ව ගියහි.

දහවල ආසන්න වන විට වතුර මල පිළිබදව සියලූම මාධ්‍ය පුලුල් ආවරණයක් කර තිබින. සියලූම නාලිකා පැයෙන් පැයට වතුර මල පිලිබදව උණුසුම් පුවත් වාර්ථා කරන්ට වින. කාරය හප්පවා වතුර මල සෑදූ පුද්ගලයා, කොටුව පොලීසිය මගින් උසාවියට ඉදිරිපත් කල අතර, මහේස්ත්‍රාත්තුමා ඔහුගේ ඇප ඉල්ලීම ප්‍රතික්ශේප කලෙන්, ඔහුව රක්ශිත බන්ධනාගාර ගත කෙරින.

මේ අතර වතුර මලෙන් ගැලූ වතුර කද නිසා අගල් දෙකක පමණ ගoවතුර තත්වයක් කොළඹ නගරයට  බලපා ඇති බව ආපදා කළමණාකරන මධ්‍යස්ථානය නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් කියා සිටියේය. කෙසේ වෙතත් මෙය බියවීමට කිසිදු හේතුවක් නොවන බවද ඔවූහු පුල පුලා කියා සිටියහ. වතුර මල අවට ජනතාව පාලනය කිරීම සදහා විශේෂ හමුදා බළඝණයක් කැදවීමට සිදුවූ අතර තවත් අතිරේක බළැඝණ දෙකක් ඕනෑම මොහොතක  යෙදවීමට සූදානම් කරන ලදී. 

එදින කැබිනෙට්ටුව රැස්වන දිනයක් නොවූවද ඇතිවූ හදිසි තත්වය සලකා බැලූ ජනාධිපතිතුමා හදිසි කැබිනට් රැස්වීමක් කැදව්වේය. රැස්වීම පැය තුනකට වඩා වැඩි කාලයක් ඇදී ගියේය. අවසානයේ අගමැතිතුමාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් මෙහෙයුම් කාර්යාලයක් පිහිටුවා ඇතිවී ඇති තත්වය පිලිබදව පුලුල් විමර්ශනයක් කිරීමට කැබිනෙට්ටුව එකග විය. මේ වන විට ගoවතුර තත්වය අගල් දෙකේ සිට අගල් දහය දක්වා ඉහල ගොස් තිබින. රාත්‍රී අට පමණ වනවිට එය අඩි එකහමාර දක්වා තවදුරටත් වැඩිවී තිබින. ආපදා කළමණාකරන මධ්‍යස්ථානය තවත් නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් කියා සිටියේ මෙය සුලු ගoවතුර තත්වයක් බවත්, කෙසේ උවත් මහජන ආරක්ශාව පතා වතුර මල අවට ප්‍රදේශය අවධානම් කලාපයක් ලෙස නම් කරන බවත්ය. ඒ අනුව වතුර මල අවට මීටර පනහක අරයෙන් යුතු ප්‍රදේශයකින් ජනතාව ඉවත් කෙරුනු අතර වතුර මල තහනම් කලාපයක් බවට පත්කෙරින.

රාත්‍රී නවයට ආපදා කළමණාකරන ඇමතිතුමා, ජල කළමණාකරණ ඇමතිතුමා හා ආරක්ෂක ඇමතුමාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් මාධ්‍ය සාකච්චාවක් කැදවා තිබින. 

"අපි තත්වය සම්පූර්ණයෙන්ම පාලනය කරලයි තියෙන්නෙ. මම ත්‍රිවිධ හමුදපතිවරුත් එක්කත් සාකච්චාකරා. නාවික හමුදාව දැනටමත් ඒ ගොල්ලන්ගෙ බෝට්ටු හතලිහක් කොටුවට ගෙනැත් තියෙනවා. මම අපේ ධීවර ප්‍රජාවගෙනුත් ඉල්ලා සිටිනවා ඉදිරි දින කිහිපයේ ගoවතුර තත්වය දරුණු උනොත් පාවිච්චි කරන්න ධීවර බෝට්ටු ලබා දෙන්න කියලා." ආරක්ශක ඇමතිතුමාට පසුව කතා කලේ ජල කළමණාකරණ ඇමතිතුමාය.

"සමහරු මේක ජල සම්පාදන මණ්ඩලයට බැර කරල අත පිහදා ගන්න හදනවා. ඒක වැරදියි. හොදට මතක තියාගන්න අපි ඉන්නෙ වතුර දෙන්න. කැඩෙන කැඩෙන පලියට තැන් තැන් වල තියෙන ටැප් හදන්න ගියෝතින් අපිට වෙන කරන්න වැඩක් නෑ."

"ඒත් ඇමතිතුමා ජලය අපතේ යාම ජාතික අපරාධයක් නේද?" ඒ මාධ්‍යවේදියෙකි.

"කවුද කියන්නෙ??"

"න්..නෑ.. ඔය හැමෝම කියන්නෙ?"

"කවුද හැමෝම කියන්නෙ ? මට හරියට පුද්ගලයව කියන්න. නිකන් කතෲ නැති වාක්‍ය හදලා දේශපාලන වාසි ගන්න හදන්න එපා. හරි ඒ උනත් මම ඕකට උත්තරේ දෙන්නම්. ඔබතුමා දන්නවද ජලය කියන්නෙ චක්‍රයකට අනුව යන දෙයක්. ඔය අපතේ යන ජලය නැවතත් වාශ්පීකරණය වෙලා ඉහල අහසට ගිහිල්ලා ඝණීභවනය වෙලා ආපහු පොලවටම ලැබෙනවා. ඉතින් කොහොමද අපතේ ගියා කියන්නෙ. ඕවා විපක්ශයේ කතා. අනික මේ සිදුවීමෙන් පෙනෙනවා අපේ මන්ඩලයේ ශක්‍යතාවය. බොන්න නාන්න විතරක් නෙවේ ඕන්නම් ගoවතුර හැදෙන ගානට උනත් වතුර දෙන්න අපට පුලුවන්. හක්.. හක්.. හාඅ..."

අවසානයට කතා කලේ ආපාදා කළමණාකරන ඇමතිතුමාය.

"ජනාධිපතිතුමා, අගමැතිතුමත් එක්ක සාක්ච්චාකරල මේ ගැන හොයල බලල, විශේෂ වාර්ථාවක් සපයන්න ත්‍රි පුද්ගල කමිටුවක් පත් කලා. ඒකෙ සභාපති තුමා තමයි ජල සම්පාදන මණ්ඩලයෙ සභාපති තුමා. නමුත් පොඩි ප්‍රශ්නෙකට තියෙන්නෙ බිරිදට දරුවෙක් ලැබිලා නිසා සභාපතිතුමා ඉන්නෙ එතුමාට නිලවශයෙන් හිමි "පිය -ප්‍රසූත" නිවාඩු අරගෙන. කොහොම උනත් මම එතුමා එක්ක කතා කලා. එතුමා එකග උනා නිවාඩු දවස් තුනෙන්, දෙකක් අවලන්ගු කරලා අනිද්දට කමිටුවට වාර්ථා කරන්න. අපිට බලකරන්නත් බෑනෙ ඉතින්. ඒක බොහෝම මානුශීය තත්වයක්. අනික කොලු පැටියෙක්ලු. එතුමාට ඉන්නෙම ගෑණු දරුවො තුන් දෙනෙක්නෙ."

පසුදා එලිවනවිට ගoවතුර තත්වය අඩි හතරක් දක්වා ඉහල ගොස් තිබින. ආපදා කලමණාකරණ මධ්‍යස්ථානය නිවේදනය කලේ මෙය තරමක සැලකිය යුතු තත්වයේ ගoවතුරක් බවය. කෙසේ වෙතත් නාය යෑමේ අවදානමක් නොමැති බව ඔවුන් ස්ථීරවම කියා සිටියේය. වතුර මලෙන් තව දුරටත් වතුර විහිදෙමින් ඇති අතර ජල සම්පාදන මණ්ඩලයේ සභාපතිතුමාගේ පැමිණීමත් සමග හෙට දිනයේදී ත්‍රි පුද්ගල කමිටුව රැස්වීමට නියමිතය. 


ප.ලි : උඩම තියෙන පින්තූරෙ ගත්තෙ මෙතනින්.

Friday, June 3, 2016

වැසිකිලියක් ඕනෑකර තිබේ.


මේක මීට අවුරුදු හයකට විතර උඩදි වෙච්ච සිද්දියක්. එතකොට අපි කැම්පස් එකේ තුන්වෙනි අවුරුද්දෙ අන්තිම හරියෙ. තර්ඩ් ඉයර් එක තමයි කැම්පස් ජීවිතේ "පොරත්වය" උපරිමයටම ආපු අවුරුද්ද. අපි, යට බැච් දෙකකට සින්නෝ. අනික ෆයිනල් ඉයර් එකේ උන් එක්සෑම් වලටයි, ප්‍රොජෙක්ට් වලටයි හිරවෙලා නිසා උන්ට "පොරත්වය" එලියට දාන්න වෙලාවක් නෑ. ඒකනිසා අපේ බැච් එක තමා යට බැච් තලා පෙලා ගෙන කැම්පස් එකේ රග දුන්නෙ.
තර්ඩ් ඉයර් එකේ අන්තිම හරියෙ අපට තිබුනා මාස හයක වෘත්තීය පුහුණුවක්. මටයි තව බැචාල තුන්දෙනෙකුටයි සෙට් උනේ හබරණ - කන්තලේ පාර හදන කොම්පැණියක්. අපරාදේ කියන්න බෑ හබරණට ඇවිල්ල දවස් දෙකයි ගියේ, කැම්පස් පොරත්වය අඩු වෙලා, අඩු වෙලා, බින්දුවටම බැහැලා, බින්දුවෙනුත් තව පල්ලෙහාටම ඇදගෙන වැටුනා. 

ඒ වෙනකොට වැඩිය තැලිල, පොඩිවෙලා, කුරවල් වෙලා හිටපු නැති අපට ඒ මාස හය දැනුනෙ බරපතල වැඩ සහිතව හිරේට දැම්මා වගේ. වෙලාවකට ගෙදර යන්න නෑ. උදේ - රෑ වෙනකන්, රෑ - එළි වෙනකන් අවුවක් වැස්සක් බලන්නෙ නැතුව වැඩ. ඔය මාස හයටම පුටුවක වාඩි වෙලා මේසෙක තියාගෙන දවල් බත් එක කාපු වාර ගාන අත්දෙකේම ඇගිලි ගානට අඩු ඇති. මහන්සි වෙලා හවසට "වාට්ටුවට" ආවත්, කිසිම නිදහසක් නෑ. "වාට්ටුව" කිව්වෙ ඔය මාස හයේ අපි නැවතිලා හිටපු නිවාසෙ. ඒක ඉස්පිරිතාලෙක වාට්ටුවක වගේ එකදිගට ඇදන් දාපු ලොකු හෝල් එකක්. "වාට්ටුවෙ" තමන්ට කියල වෙන්වෙච්ච ඉඩකට තිබුනෙ ඇදයි, ඇදලග තිබුන ටීපෝ එකයි, ඇද යටයි විතරයි. රෑ දෙගොඩහරිය වෙනකන් බීලා කෑ ගහන උන් හින්දා සමහර දවස් වලට දෙයියනේ කියලා නිදා ගන්නත් නෑ. ඒ මදිවට සයිට් එකේදි පොඩ්ඩක් වැරදුනොත් කුණු බැනුම් අහන්න ඕන.
 
මේ විදියට අසරණ වෙලා, "හික්" ගෑවිලා හිටපු අපි හතර දෙනාට යන්තම් හරි මූණ බලල කතා කරන්න චාන්ස් එකක් තිබුනෙ, කවුරුත් නිවාඩු යන වැඩ අඩු සෙනසුරාදා හරි ඉරිදා හරි හවසක් විතරයි. ඒ වගේ හවසක හබරණ ටවුමට ගිහින්, රෑ කඩේකට වැදිලා සතියෙම තියෙන ඇරියෙස් එක බිත්තර කොත්තුවකින් හරි, චිකන් හොදි එක්ක පරාටා පිගානකින් හරි කවර් කරන ගමන්, එක එකාගෙ සැප දුක හොයල බලන එක අපි පුරුද්දක් කර ගත්තා. මේ කතාවත් පටන් ගන්නෙ ඔන්න ඔය වගේ අපි හතර දෙනා සෙට් වෙච්ච, එක් දෛවෝපගත සැන්දෑවක හබරණ ටවුමෙ රෑ කඩෙකින් ඕඩර් කරපු, චිකන් හොදි සහිත පරාටා පිගානකින්.

සතිය තිස්සෙම ඇට තඩි කෝරා බතුයි, කැකිරි මාලුවයි, කොහෙන් හරි උස්සන් ආපු වල් ගහක කොළ මැල්ලුමයි කාල කාල හතිවැටිච්ච මට, දුම් දාන් පරාටා පිගාන දැක්කම ඉදගෙන හිටපු පුටුවෙන් නැගිටුනා.

"ඉතින් මචන් මොකද අකිලය උඹෙන් ඔච්චරම ගේම ඉල්ලන්නෙ ???" මගේ බැචා "ලවුඩා" සයිට් එකේ මට කැපිල්ල දාන සුපවයිසර් බුවෙක් ගැන මගෙන් අහනවා.

"කවුරු දන්නවද බන්. උගේ හිතේ මම උගෙ ජොබ් එකට කෙලින්න ආව කියලා..." ඒ එක්කම චිකන් හොදි දීසියත් ආවා. ආයෙම පුටුවෙ හරි බරි ගැහිලා වාඩි වෙච්ච මන්, සුභ මොහොතින් පරාටා අනුභවය පටන් ගත්තා. මට මතක හැටියට එදා මම පරාටා හතරක් නැත්තන් පහක් කන්න ඇති. පරාට කාල, ප්ලේන්ටියක් බීල ආයෙත් වාට්ටුවට අපි හතර දෙනා විසිර ගියා.

රෑ කාපු පරාටා තවත් එක් මෙගා නාට්ටියක පලවෙනි එපිසෝඩ් එක කියලා තේරුනේ උදේ නැගිටලා වැසිකිලි යද්දි. වෙනදට බොහොම සන්සුන්ව වැසිකිලියට යන මම, එදා වැසිකිලියට දිව්වෙ උසේන් බෝල්ට් මීටර් සීය දුවනවා වගේ. අන්ඩක් කැඩුනත්, අන්ඩ කරේ තියන් හරි වැඩට වරෙන් කියලා ලොක්කා කියලා තියෙන නිසා, මම බඩේ රුදාව පැත්තකින් තියල, ඉක්මනට ඇද පැලද ගෙන දුවගෙන ගිහින් කෲ කැබ් එකට නැග්ගා. ඒ දවස් වල පාර හැදුවෙ කන්තලේ කිට්ටුවට වෙන්න. අපි නැවතිලා හිටියෙ හබරණ කිට්ටුව. ඉතින් හැමදාම උදෙට කිලෝ මීටර තිහක් විතර කැබ් එකේ අපි යන්න ඕන.

සයිට් එකට යන්න පටන් අරන් මුල් කිලෝමීටර දහය විතර යද්දි යටිබඩ පැත්තෙන් හීනියට වගේ කැක්කුමක් එන්න පටන් ගත්තා. ඒ එක්කම යගුලියක් බඩ ඇතුලෙ කරකවනවා වගේ දැනෙන්න උනා. තව ටික වෙලාවක් යද්දි බඩ ඇතුලෙ කැරකිච්ච යගුලිය මහා වැසිකිලි බරක් උනා. මට ගම්බාර දෙයියෝ සිහිඋනා.

මම ෆුල් ඩම් එක දාලා බඩ අකුලා ගෙන, ඒ මහා වැසිකිලි බර මාව අතඇරලා මහ පොළවට පතිතවෙන එක නවත්තගන්න හෙන ගේම. ගේම කොච්චරද කියනවා නම් මගේ තොල කට වේලිලා, මූන සත පහ වගේ වෙලා, මුලු ඇගම දාඩියෙන් තෙත් වෙලා. එක පාරටම බඩ ඇතුලෙ කැරකිච්ච යගුලිය බෝලෙ අතුරුදහන් උනා. ඒ එක්කම වැසිකිලි බරත් නැතිවෙලා ගියා. වේලිච්ච තොල් වලට යන්තමට ලේ ටිකක් ඉනුවා.

ඔය විදිහට නිදහසේ තව කිලෝ මීටරක් යන්න ඇති. ආයෙම අර යගුලිය බෝලෙ බඩ ඇතුලෙ කැරකෙන්න පටන් ගත්තා. දැන් ඒක කලින් එකට වඩා ලොකු, බර යගුලිය බෝලයක්.කලින් විදිහටම බඩ තදකරගන්න හැදුවත්, වැසිකිලි බර අඩු කරගන්න ඒක මදි කියලා මට තේරුනා. කොට සායක් ඇදපු ගෑණු ලමයෙක් පුටුවක ඉදගන්න විදිහට මාත් කකුලක් පිට කකුලක් දාගෙන, අමතර ගැම්මක් අර ගත්තා.

"මොකෝ මල්ලී ඉඩ මදිද??? ආ... මෙහාට වෙයන්. ඔහොම හිර වෙලා යන්න ඕනැය...."මට එහා පැත්තෙ හිටපු රන්ජි අයියා එහාට මෙහාට වෙලා මට ඉඩ දෙන්න හදනවා.

"ඕන්නෑ රන්ජි අයියා... මෙහෙම හොදයි." මගේ වෙලාවටද කොහේ මිනිහා වැඩිය බල කලේ නෑ.

දෙවැනි ස්ට්‍රෝක් එක පලවෙනි එකට වඩා අමාරුයි කියලා මට තේරුනේ මොන සෙල්ලන් දැම්මත්, මොන ඉරියව්ව මාරු කරත් බඩ ඇතුලෙ කැරකෙන යගුලිය බෝලෙ අඩු කරගන්න බැරි නිසා. ඒත් එහෙම කියල වැසිකිලි බරට දිනන්න දෙන්න පුලුවනෑ. ඊට වඩා හොදයි හෑන්ඩ් ෆ්‍රී සෙට් එකක් කනේ ගහගෙන රුහුණු කුමාරිට පනින එක.

මම මහා චිත්ත වේගයක් මවා ගත්තා. හිත දැඩිකරගෙන ස්ථිර අධිෂ්ඨානයක් ඇතිකර ගත්තා. වැසිකිලි බර පරාජය කොට මිස වාහනයෙන් නොබසිමීයි මම මටම කියා ගත්තා. 

ඒත් යගුලිය බෝලේ මගේ වීර්යයට කින්ඩි දදා බඩ ඇතුලෙ පිනුම් ගහනවා. අන්තිමට යගුලිය බෝලෙට මගේ වීර්ය පරාද උනා. වැසිකිලි බර මාව පහුකරගෙන ඉස්සරහට ඇදෙනවා. ජීවිතේ මූණ දෙන ලොකුම සමාජ අවමානයට මූණ දෙන්න හිතාගෙන මම ඇස් දෙක පියා ගත්තා.

වටේ ඉන්න උන් නහය අකුල ගෙන, මූණ නාලු කරගෙන මාව ඈත් කරන හැටියි, මගේ අතිජාත බැචාලා මේ සීන් එක කැම්පස් එක පුරා පතුරුවන හැටියි, ඊට පස්සෙ නිවුස් එක ගමේ උන් දැනගෙන ගන්න හැටියි, ඒ දැනගෙන ගමේ ඉන්න ඥාති සමූහයා "තෝ අපේ හත්මුතු පරම්පරාවෙම දැලි ගෑවා යකෝ..." කියල ආකෝශ පරිබ්‍රහ කරන හැටියි මට මැවිලා පෙනුනා.

එතකොටම තමයි බඩ ඇතුලෙ බඩ පිනුම් ගහපු යගුලිය බෝලෙ වැසිකිලි බරත් අරගෙන අන්තරස්දාන උනේ.මම එක හුස්මට දෙවිවරු තිස්තුන් කෝටියටම පින් දීගෙන දීගෙන ගියා.

හැබැයි මට එක දෙයක් තක්කෙටම තේරුණා. කාට කොහොම පින් දුන්නත්, යගුලිය බෝලෙ තුන්වෙනි ස්ට්‍රෝක් එකෙන් බේරෙන්න නම් සක්කරයගෙ පුතා වයිමා ආවත් බෑ කියන එක.

අපි ඒ වෙනකොට උදේ කෑම කන තැනට කිට්ටු කරලයි හිටියෙ. ඒක තප්පර කටුවත් එක්ක තිබුන රේස් එකක්. ගෙවෙන හැම තත්පරයකම කෑම කන තැනට අඩියක් හරි ලන් වෙනවා. හැබැයි ඊලගට එන හැම තත්පරයකම ඒ මාරාන්තික ස්ට්‍රෝක් එක එන්න පුලුවන්.

කොහොම හරි අපේ කෲ කැබ් එක අපි කෑම කන තැනට ආවා. ස්ට්‍රෝක් එක තවම නෑ. මම අනිත් අයට බහින්න දීල, අන්තිමට බහින්න හරි බරි ගැහුනා. මෙච්චර වෙලා ආපු ඉරියව්ව එකපාරටම මාරු උන නිසාද මන්දා, හැන්ගිලා හිටපු යගුලිය බෝලෙ වහාම සක්‍රීය උනා. මහ අන්ත්‍ර, කුඩා අන්ත්‍ර, අග්නාශය, පිත්තාශය එකී මෙකී නොකී සියලූම අවයව තලා පෙලාගෙන යගුලිය බෝලෙ කැරකෙන්න ගත්තා. කෑම කාල බොන්න ගෙනාපු ලීටර එක හමාරෙ වතුර බෝතලෙත් අරගෙන මම කැබ් එකෙන් එලියට පැන්නා. 

කැබ් එකේ ඉදන් අඩි සීයක් විතර ඈතින් තිබුන කැලෑ කුට්ටියට මම ගියපු හැටි අදටත් මට මතක නෑ. අඩු ගනනෙ, ඒ අඩි සීය ඇවිද්දද, නැත්තම් බඩ ගෑවද, ඒත් නැත්තම් දිව්වද කියල වත් මට කල්පනාවක් නෑ. කොහොම හරි ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට එළිමහන් පරිසරයක එළි බැස්සෙ ඒ කැලෑ කුට්ටියෙදි. මගෙයි මගෙ හත්මුතු පරම්පරාවෙමයි නම්බුව බේරල දුන්න ඒ කැලෑ කුට්ටියට අදටත් මම ණය ගැතියි.

අදාල කාර්යය නිම උනාට පස්සෙ, ටොන්කිරිඤ්ඤ බ්‍රෑන්ඩ් ටොයිලට් පේපර්ස් වලින් පශ්චාත් ප්‍රදේශය පිහිද ගෙන, මදිපාඩුවට බෝතල් වතුරෙනුත් සෝද ගෙන මම ආපහු අපේ කට්ටිය ඉන්න තැනට ආවා.

"කොහෙද හු#&% යන්නෙ. මම මේ කාල ඉවර වෙලා හතර අතේ දුවනවා වතුර බෝතලේ හොය හොයා...." රන්ජි අයියා පැනපු ගමන් මගේ අතේ තිබුන වතුර බෝතලේ උදුරගෙන, ඉතුරු වෙලා තිබුන වතුර ටික බීගෙන බීගෙන ගියා.



ප.ලි : උඩම තියෙන පින්තූරෙ ගත්තෙ මෙතනින්.

Saturday, April 16, 2016

බොම්බයි මොටයි


ගාල්ල බලා දිවෙන රාත්‍රී තැපැල් දුම්රියට මා ගොඩවූයේ සෑහෙන කලකට පසුවය. වෙනදා සතියකට වරක්, දෙවරක් හෝ ඊටත් කීපවරක් තැපැල් දුම්රියේ මා යන ගමන දැන් දැන් අඩුවී තිබේ. උදෑසනට දකුණු කලුතරින් ආරම්භවී මීගමුව බලා ඇදෙන දුම්රිය, හවස් වරුවේ අතිරේක ගමන් වාරයක් ලෙසින්, කොලඹ කොටුවෙන් නැවත දකුණු කලුතර බලා  ගමන් අරබන නිසා, වෙනදා තැපැල් දුම්රියේ ගමන් ගත් බෝහෝ පිරිසක් දැන් එහි ගමන් ගන්නේ නැත. කොටුවෙන් පිටත් වූ සැනෙන් එක පිම්මේ මොරටුව බලා දිවයන රාත්‍රී තැපෑල, මොරටුවේදී ලීබඩු පැටවීමටත්, තැපැල් මලු බෑමටත් බොහෝ වේලාවක් කා දමයි. විනාඩි විස්සකට, තිහකට පසු යාන්තමින් මොරටුවෙන් පිටත් උවත්, නැවතත් පානදුර දුම්රිය ස්ථානයේද එපමණම කාලයක් ගෙවා දමයි. 

දිනපතා කොළඹ ගමන් ගන්නා කාර්යාල සේවකයෙකුට විශේෂයෙන්ම පසුදා උදෑසන නැවතත් කොළඹ ආ යුතු අයෙකුට, තැපැල් දුම් රියේ මෙකී රස්තියාදුකාර ගමන මහත් වදයකි. එනිසාම අම්බලන්ගොඩ, හික්කඩුව මෙන්ම බොහෝවිට ගාලු යන්නවුන් පවා රාත්‍රී තැපෑල මගහැර "දකුණු කලුතර" දුම්රියෙන් කලුතරට පැමිණ ඉන්පසු දුරගමන් සේවා බස් රථයකින් ගමනේ ඉතිරිය ගෙවා දැමීමට හුරුවී සිටිති. මා ද ඉහතකී "දුම්රිය-බස්" දෙමුහුන් ක්‍රමයට හුරුවූයේ සුන්දර තැපෑලේ රසවත් රස්තියාදුව තවදුරටත් උහුලාගත නොහැකිවූ විටය. 

මා කොටුව දුම්රියපලට ලගාවන විට දකුණු කලුතර දුම්රිය පිටත්ව ගොසින්ය. රත්‍රී තැපෑල පස්වන වේදිකාවේ ගාල් කර ඇති අතර, කාකි කලිසන් ඇදගත් දුම්රිය කම්කරුවෝ තැපැල් සේවකයන් හා එක්ව පෝර උරවල දමා සීල් කල තැපැල් මලු දුම්රිය තුල අඩුක් කරති. 

රාත්‍රී තැපෑලේ දෙවන පන්තිය මැදිරිය ඇත්තේ තැපැල් මැදිරියට යාබදවය. ඒවනවිටත් බඩු පැටවීම නිමාවී තිබූ අතර තැපැල් මලු පැටවීමද අවසන් වීමට ආසන්න වී තිබින. වෙනදා පිටත්වෙන වේලාව ආසන්න වනවිට, අතොරක් නැතිව මැදිරි පිරී යතත් මා දුම්රියට ගොඩවන විටත්, දෙවන පන්තියේ ආසන කීපයක්ම හිස්වී තිබින. ආසනයට බරවූ මම, දෙපා සපත්තු යුගලෙන් මුදවා ඉදිරියට දිගා කලෙමි. සිවිලිමෙහි සවිලක පන්කාවේ තල අමුතුම හඩක් නන්වමින් අධිවේගයෙන් පරිභමණය වෙයි. මැදිරියේ සිවිලිම දෙස හිස් බැල්මෙන් මද වේලාවක් බලා සිටි මම, දවසේ දාහය රාත්‍රී තැපෑලේ මැදිරියට මුදාහලමින් දෑස් අඩවන් කලෙමි. 

යාබද තැපැල් මැදිරියේ යකඩ දොරවල් තදින් එකට ගැටෙන හඩත්,ඉබි යතුරු අගුල් වැටෙන හඩත් ඇසුනේ එකවිටය. ඉන්පසු ඇසුනේ දුම් රිය නියාමක තැනගේ තියුනු විසිල් හඩයි. සියුම් ගැස්මක් සමගින් රාත්‍රී තැපෑල, පස්වන වේදිකාව කොළඹ කොටුවේ තනිකරමින්, සෙමින් ඉදිරියට ඇදෙන්ට වින. මම අඩවන් වූ දෙනෙත් පියා ගතිමි. බේරේ වැවේ පල් ගද නාස්පුඩු කාරමින් දැනෙනවා යන්තමට මට මතකය.

"පළවන වේදිකාවට දැන් ලගාවූ රාත්‍රී තැපැල් දුම් රිය තව ස්වල්ප වේලාවකින් ගාල්ල බලා පිටත් වනවා ඇත. එම දුම් රිය නවත්වන්නේ....." ගොරහැඩි ස්පීකර් හඩින් මම අවදි උනෙමි.

විවරවූ දෑස් පලමුව සමපාත වූයේ සිවිලිමේ කැරකෙන පන්කාව වෙතය. එය පෙර පරිදිම වේගයෙන් නොනැවතී කරකැවේ. කොටුවෙන් පිටත් වන විට යබද අසුනේ උන් මිනිසාද බැස ගොසිනි. ආසන තුන හතරක් හැරුනු කොට මැදිරියේ සෙසු ආසන සියල්ලම පාහේ හිස්ව ගොසිනි. දෙපා යුගල නැවත සපත්තු කූට්ටම තුලට දමා ගත් මම, නිදිගැට කඩමින් දුම් රියෙන් බැස වේදිකාවට ගොඩ උනෙමි. වේදිකාවද මැදිරිය මෙන්ම පාලුවට ගොසිනි. ඉදහිට අයෙක් වේදිකාවට බැස දුම් රිය පිටත් වන්නේදැයි පරීක්ෂා කොට නැවත දුම් රියට ගොඩ වෙයි. තවමත් සේවකයෝ තැපැල් මලු තෝරති. හාන්සි පුටු යුගලක් ඔසවාගත් තවත් දෙදෙනෙක් ඒවා අඩුක් කල යුතු තැන් ගැන දුම් රිය නියාමකගෙන් විමසයි. මම අසල වූ ජල කරාමය වෙත ඇදුනෙමි. වතුර දෝතක් මුහුණට දමාගත් මම, තවත් දෝතක් බීගෙන බීගෙන ගියෙමි. සීනු නාදය ඇසුනේ එවිටම වාගේය.

ඔව් ඒ එම සීනු නාදයමය. 

මීට පෙර රාත්‍රී තැපෑලේදීමත් ඇසුනු, අප කුඩා කල ඇසී, මතකයේ පැලපදියම්වූ හොදින් හුරුපුරුදු ඒ සීනු නාදය. 

අප කුඩා කල "චූන් පාන්" තිබුනේ නැත. එහෙත් අද ඕනෑම අත දරුවකු උවද "චූන් පාන්" ගැන දනී. "චූන් පාන්" කරුවන් කිසිදිනක "චූන් පාන් - චූන් පාන්" හෝ "පාන් - පාන්" හෝ වෙනයම් නමක් හෝ කියමින් තම අලවිය සිදුකරනවා මා නම් මෙතෙක් දැක නැත. එහෙත් ගව්වක් දෙකක් දුර තියා උවද "චූන් පාන්" කරුවකු එන හඩ නොවැරදීම හදුනාගත හැක. ඒ ඔහුගේ ආවේණික සන්ගීත රාවයෙනි. මේ "සීනු නාදයද" එවැන්නකි. අසූව දශකයේ කෙලවරට වන්නට ඉපැදුණු අප, ඒ විසල් "සීනු නාදය" ඇසූ අවසන් පරපුර විය යුතුය. මා මදක් ඉස්සී මැදිරිය දෙස බැලිමි. මගේ අනුමානය හරියටම හරිය. අතකින් සීනුවත්, අතකින් "බොම්බයි මොටයි" කෑනයත් එල්ලාගත් කැහැටු මරක්කල මිනිසා මැදිරි දොර වෙත පැමිණියේය.

මරක්කල මිනිසා අනාරාධිතවම දුම්රිය පා පුඅරුව මත ඉද ගත්තේය. වමතේ මාපටගිල්ලෙන් අල්ලට සිරකරගත් කුඩා සීනුව නොනැවතී නින්නාද දෙයි. හේ බොම්බයි මොටයි ඇසිරූ වානේ කෑන් එක අසලින් තබා හරි බරි ගැසුනේය. මට තවත් ඉවසන්නට බැරිය.
 
"කීයද එකක්?"
 
"විස්සයි" මරක්කල මිනිසා මාදෙස නොබලාම, වානේ කෑන් එක විවර කොට, බොම්බයි මොටයි සකස් කිරීමට පටන් ගත්තේය.
 
"උදේම මට්ටක්කුලි ගියා දැන් තමා යෙන්නෙ. බේරුවලට යනකම්ම බිස්නස් තමා....." හෙතෙම පපඩමක් වැනි රෝස පැහැ යමක් ගෙන එය හරිමැදින් නවා දෙකට කැඩුවේය. ඉන්පසු ගෑරුප්පුවක් ගෙන වානේ කෑනය තුලට අතදමා බොම්බයි මොටයි අහුරු කීපයක් ගෙන "පපඩම්" පලු දෙක මැද්දට තබා මාවෙත දිගු කලේය. මම විස්සේ කොලයක් ඔහුට දිගු කලෙමි.

**          **          **          **          **          **          **          **

මා කුඩා කල සීනු නාදය ඇසෙත්ම  විදුලි වේගයෙන් වහ වහා ගේට්ටුව වෙත දිව යන්නේ බොම්බයි මොටයි කරු බවට සැක හැර දැනගැනීමටය. ඉන්පසු ආපසු දිව යන්නේ අම්මා සොයාගෙනය.
 
"අම්මේ.... මොම්බයි මොටයි යනවා......"
"ඉතින් ???" අම්මාට වගක් වත් නැත.
"අනේ අම්මෙ අරන් දෙන්නකෝ...." අම්මා නෑසූ කන් ඇතිව සුපුරුදු වැඩෙහිම නිරතවෙයි.
"අනේ අම්මේ....." මමද නොපසුබස්නා වීර්යයයෙන් ඇයට ඇවිටිලි කරමි.
"මොන වදයක්ද දරුවො. ඕවා කන්න හොද නෑ. කොහේ හදන දහ ජරාවක්ද දන්නෙ නෑ..."
"අනේ... ඔය හැමෝම කන්නෙ..."
"මල ජරාව... තනිකරම සැකරින් ගොඩක්...." අපේ අම්මාට අනුව බොම්බයි මොටයි යනු මාරාන්තික වසකි.
"හැමදාම කන්නෙ නෑනෙ අම්මෙ. අදට විතරක්......

මෙවැනි දෙබස් කණ්ඩ කීපයක් අම්මාත් මාත් අතර තවදුරටත් හුවමරු වන අතර, මාගේ ඇවටිල්ල අවසානයේ ඵල දරයි. එසේ ඵල නොදරන සෙයක් පෙන්වයි නම් මම කරන්නේ ටීක් බෝල සයිස් කදුලු බින්දු දෙකක් ඇස් දෙකේ පුරව ගෙන අම්මා දිහා බැලීමයි. ඇයට ඒ බැල්ම මගහැර යානොහැකි බව මම හොදින්ම දැන සිටියෙමි.
 
"ආ.... ගිහින් අරගන්නවා... හැබැයි බඩරිදෙනවා කියල එහෙම මට ඇහෙන්න කියන්නෙ එහෙම නෑ......
අම්මා රුපියලක් හෝ දෙකක් මා අත මිටමොලවයි. ඒ රුපියල් තුනයි පනහට පාන් ගෙඩිය කෑ අප ළමා කාලයයි. එනිසා රුපියලක් හෝ දෙකක් යනු බොම්බයි මොටයි ඇති පදම් කෑහැකි මුදලකි.

රුපියලත් අල්ලේ ගුලිකරගෙන මා නැවත දිව යන්නේ ගේට්ටුව වෙතයි. එවිට බොම්බයි මොටයි කරු අපේ නිවස පසුකරගෙන ගොස් හමාරය. එහෙත් මාදු ගගෙන් වටවී ඇති අපේ ගමට ඇත්තේ එක් පාරකි. එනිසා ගමට එන අයෙකු ආපසු යායුත්තේද ආමගින්මය. එසේත් නැතහොත් ගගට බැස පීනාගෙනය. මා බොම්බයි මොටයි කරු එනතුරු ගේට්ටුවේ එල්ලී පාර බලාගෙන සිටීමි. 

මේ මිනිහා ගගට බැහැල පීනලවත් ගියද?????? අතකින් බොම්බයි මොටයි කූඩයත්, අනිත් අතින් සීනුවත් එල්ලාගෙන ගගේ පීනන මිනිසෙකු මා මනසේ ඇදේ.

නැත්තන් බොම්බයි මොටයි ඉවර වෙලාවත්ද???? මනසේ ඇදෙන්නේ දහසකුත් එකක් ප්‍රශ්ණය.
කුතුහලය නිමවමින් අවසානයේ බොම්බයි මොටයිකරු ඈතින් මතුවේ.
පෙරමග ගමන් ගොස් හෙතෙම පිලිගන්නා මා, කඩදාසි කැබලි දෙකකට මැදිකරදුන් බොම්බයි මොටයි ටිකෙන් ටික රස බලයි.

ඒ රස අදටත් මාගේ රසනහර තුල නොමැකෙන සේ සිරවී ඇත. මරක්කල මිනිසාගේ බොම්බයි මොටයි හා මීට දශක දෙකකට, දෙක හමාරකට ඉහතදී පොඩි එකා සන්දියේ කෑ බොම්බයි මොටයි අතර රසයෙහි කිසිදු වෙනසක් නැත. දශක ගනනක් ගත වූවත් බොම්බයි මොටයි පරිණාමය වී නැත. 

දුම්රිය නියාමකගේ විසිල් හඩින් මාගේ සිoහාවලෝකනය නිමවිය. සිහින් හූ හඩක් නැගූ තැපැල් දුම්රිය සෙමින් ඉදිරියට ඇදෙන්ට වින. අවසාන මොම්බයි මොටයි කෑල්ලත් කටට දමාගත් මම වානේ පොල්ලට බරදී, පා පුවරුවට ගොඩ උනෙමි.


ප.ලි. : උඩම තියෙන පින්තූරෙ ගත්තෙ මෙතැනින්.