Sunday, August 25, 2013

දෙබිඩියෝ



රාත්‍රී හතයි තිහට කොළඹ කො‍ටුවෙන් පිටත් වීමට නියමිතව තිබුනද, වව්නියාවෙන් පැමිණින "යාල් දේවිය" කො‍ටුවේ හත්වන වේදිකාවට ගාල්වන තුරු, ගාල්ල බලා දිවෙන රාත්‍රී තැපැල් දුම්රිය කො‍ටුවෙන් නික්මෙන්නේ නැත. පැය හයක, හතක ධාවන කාලයක් ඇති "යාල්දේවිය", දුම්රිය කාලසටහනේ දැක්වෙන අවසාන මිනිත්තුවට කොළඹ කො‍ටුවට සේන්දු වේ යැයි සිතීම සැබවින්ම විහිලුවකි. ලංකා දුම්රිය සේවය තම සේවාදායකයන්ට කිසිදිනෙක විහිලු කරන්නේ නැත. එනිසාම "යාල් දේවිය" කො‍ටුවේ වේදිකාගත වූයේ සුපුරුදු පරිදි අඩ පැයක් පමා වීමෙන් පසුවය.

ගමනාරම්භයේදීම "යාල් දේවිය" නිසා සිදුවූ පමාව, තැපැල් දුම්රියට අල්ලා ගත නොහැකි හැඩකි. එය දකුණු කලුතර දුම්රිය ස්ථානයේ නවතා, තැපැල් මලු සහ ගමන් මලු බෑම අරඹන විට රාත්‍රී අටද පසුවී තිබින. මම නැවත අත් ඔරලෝසුව දෙස බැලීමි. දුම්රිය මැදිරියේ වූ අඩ එළිය ඔරලෝසු මුහුනතේ ක‍ටු පිහිටීම බලා ගැනීමට කිසිසේත් ප්‍රමාණවත් නැත. ජංගම දුරකථනයේ අංක පුවරුවෙන් අහඹු ලෙස අංකයක් එඹූ මම, ඉන් දුරකථන තිරය අවදි කොට වේලාව බලා ගතිමි.

කො‍ටුවෙන් මැදිරි පිරී ඉතිරී යන තරමට මගීන් සිටියත් දකුණු කලුතර පසු වන විට දුම්රියේ මැදිරි, හිමිදිරිය ලංවූ මලගෙදරක මෙන් පාලුවට යයි. දුම්රිය මැදිරියේ පාලු කපන කිහිපදෙනාද, වාඩිවූ තැන්වලම දිග ඇදී නිදිකිරයි. මා උන් ආසනයේවත්, ඊට යාබදවත් කිසිදු මගියෙකු නැත. මම විඩාපත් දෙපා, සපත්තු යුගලෙන් මුදවා, ඉදිරියෙන්වූ ආසනය මත තැබුවෙමි. මෙතෙක්වේලා බත්කෙන්ඩ තෙරපමින් රිදුම් දුන් වේදනාව, ක්‍රමක් ක්‍රමයෙන් පාදවල ඇගිලි තුඩු අතරින් අවකාශයට මුදා හැරෙන්නට වින. 

"අ.... වඩේ... වඩේ... විස්සට පහයි වඩේ... " පාලු දුම්රියේ වානේ ඇතිල්ලෙන අජීවී හඩ පරයමින් බැ‍රැන්ඩි වූ මිනිස් කට හඩක් පාවී ආවේය. දුම්රිය ගමනකදී මා අතිශයෙන්ම ප්‍රිය කරන්නේ, මෙලෙස හිටි හැටියේම සෙනග අතරින් මතුවන වඩේ කරුවන්ටය. ගෙදර හදන වඩේ වලත්, සයිවර් කඩ වල ඇති වඩේ වලත්, මෙවැනි ජංගම වඩේ වලත් ඇත්තේ එකිනෙකට ආවේනික රසයන්ය. ඔය තුන් කට්‍ටුව අතරින් මා වඩාත් ප්‍රිය කරන්නේ පසුව කී ජංගම වඩේ වලටය. 

"කීයද වඩේ??" වඩයක මිල දැන දැනත්, මා පසුකර යන වඩේකරුගෙන් මා විමසුවේ ඔහුව නවතා ගන්නා අටියෙනි.

"විස්සට පහයි..." ඔහු වේවැල් කූඩය යාබද අසුනේ තබා, කඩදාසි කවරයක් විවර කරමින් මා දෙස බැලුවේය. වඩයක විනිමය අනුපාතය වෙනස් වන්නේ ඩොලරයකටත් වඩා වේගයෙන් යැයි මට සිතින. අප කුඩා කල වඩයක විකුණුම් මිල දැක්වූයේ "දහයට පහක්" ලෙසිනි. දැන් එය, "විස්සට පහකි". රුපියල කඩා වැටී ඇත. "කබ්රාල්" මහතා මොනවා කීවත්, වඩේකරු කියන්නේ එයයි.

මා දුන් විස්සේ කොලදෙක දෙකට නවා උඩ සාක්කුවේ දමා ගත් වඩේකරු, දැලි කුණු බැදී අපිරිසිදු වූ අතැගිලි වලින් වඩේ පෙට්ටිය පීරමින්, වඩේ දහයක් සොයා කඩදාසි කවරයට දැමුවේය. අනතුරුව බදින ලද මිරිස් කරල් දෙකකුත්, හීනියට කැපූ බොබ්බයි ළූණු පෙති කිහිපයකුත් ඊට එක්කොට, මා අත තැබුවේය.

පිරිසිදුකම පිලිබද උගත් හර පද්දතීන් මා සහමුලින්ම අමතක කර දැමුවේ, විශ්ව විද්‍යාල පලමු වසර තුලදීය. ඊට ප්‍රථම ගෙදරින් පිට, කඩවල කෑම ප්‍රතික්ශේප කිරීමේ මාන්නයක් මාගේ උදරයට තිබුනද, වර්ථමානයේ "ගලුයි - තාරයි" දැමුවද, එය බැහැයි නොකියා පත්තියම් කර ගනී. එනිසා වඩේ කරුගේ අපිරිසිදු ඇගිලි පිලිබදව වත්, හන් ගැහුන වඩේ පිලිබදව වත් මා තුල අපුලක් ඇති වූයේ නැත.


වඩේ කා අවසන් වන විට දුම්රිය සිටියේ බෙන්තර ගග පනිමිනි. අවසාන වඩයත් කා, වඩේ දමා දුන් කඩදාසි කවරය ගුලි කොට කවුලුවෙන් පිටතට විසිකල මා වාඩිවී උන් ආසනයෙන් නැගිට දුම්රිය පා පුවරුව වෙත ගියෙමි. 

පාපුවරුවේ දෙපසින් සවිකල යකඩ බාර් දෙක දෑතින්ම අල්ලාගත් මා, දෙපා දුම්රිය මැදිරිය තුල රදවාගෙන, ඉනෙන් උඩ කද කොටස මැදිරියෙන් පිටතට දැමුවෙමි. සීතල කරිජ්ජ සුළං ධාරාවෝ මාගේ මුහුන කපාගෙන පසුපසට ඇදීගෙන යයි. අදුරු වටපිටාවේ තැනින් තැන කණාමැදිරියන් සේ පෙනෙන්නේ ගෙවල දැල්වූ විදුලි පහන් විය යුතුය. සංචාරක හෝටලයක් පසුකරද්දී ඉදහිට ඇසෙන ඝෝෂා කාරී සංගීත හඩ හැරුනු කොට, දුම්රියේ වානේ ඇතිල්ලෙන හඩ පරයන්නට සමත් වෙනත් කිසිවක් නැතිසෙයකි. මම පාපුවරුවේ එක පසකට හේත්තු වී, දෑස් අඩක් පියාගෙන වේගයෙන් ඇදීයන කරිජ්ජ සුළං ධාරා විදින්ට පටන් ගතිමි. ඉදිරියේවූ මැදිරියක, මගියෙකු උරන දුම්වැටියකින් ගලා එන දුම්කොළ පිලිස්සෙන සුවද නාස් පුඩු කිතිකවමින් මා ප්‍රබෝදමත් කලේය.

"ඇයි රත්තරං ඔයා මට මෙහෙම කරන්නේ ?? ඇයි ඔයා මගේ කෝල් වලට ආන්සර් කරන්නෙ නැත්තෙ ??? බලන්න ඊයෙ පෙරේදා මම කෝල් කීයක් දුන්නද ?? " පා පුවරුවට ඉදිරියෙන් කවුලුව ආසන්නයේ ආසනයක හුන් පිරිමි අයෙකු තාලයට තොදොල් වෙමින් දුරකතන සංවාදයක් අරඹන අයුරු මට යන්තමට ඇසින. දුම්රියේ හඩ නිසා දුරකතනයේ අනෙක් අන්තයෙන් මතුවන පිලිතුරු පිලිබද කිසිදු ඉගියක් මට නොලැබේ.

"ඔයාට පිස්සුද රත්තරං.... මම ඔයාට බොරු කරනවද ??? ඇයි ඔයා එක එකා කියන ඒවා විශ්වාස කරන්නෙ ?? " කතා නායකයාගේ හඩ නැවත මතුවිය. වඩා සුපැහැදිලි ශ්‍රවණ තත්වයක් සදහා මම කවුලුව ආසන්නයට තවත් ලං උනෙමි. 

"ඔයාට තේරෙන්නෙ නැද්ද අපි දෙන්නා සංසාරෙ පුරාවටම එකට එනවා කියලා. ඔයාව දැකපු මුල්ම දවසෙ මට හිතුනෙ එහෙමයි..... එහෙවු මම වෙන කෙල්ලෙක් එක්ක සෙට් වෙයි කියලා ඔයා හිතන්නෙ කොහොමද?? මට නම් හිතා ගන්නත් බෑ.... " ඉන්පසු නිහැඩියාවකි. දුරකතනයේ අනෙක් අන්තයෙන් පිලිතුරු නික්මෙනවා විය යුතුය.

"ඔයා මට සලකන්නෙ ඔහොම නම්, මාව විශ්වාස කරන්නෙ නැත්තම්, මම මේ කෝච්චියෙන් පනිනවා... පනිනවා... පනිනවා... සත්තයි... හෙලෝ... හෙලෝ... ?? " ඒ සමගම දුරකතන සංවාදය නිමාවන්නට ඇත. 

මෙතෙක් වේලා සැහැල්ලුවෙන් උන් මම තැති ගැනිමි. කතා නායකයා දුම්රියෙන් පනිනවා නම් ඔහුට ඇති ආසන්නම දොර‍ටුව මෙයයි. එනම් මා සිටිනා දොර‍ටුවයි. එසේ උවහොත් ඔහු අල්ලා ගන්න අයුරු පිලිබදව මම කල්පනා කලෙමි. කතා නායකයා හැඩි දැඩි අයෙකු නම් ඔහු සමග පොර බැදිය නොහැක. කෙට්‍ටු අයෙකු නම් ගැටලුවක් මතු නොවේ. කෙසේ වෙතත් මාරාවේශයෙන් සිටිනා අයෙකු හා පොර බැදීමද නුවණට හුරු නැත. ක්ෂනයෙන් දහසක් දේ මගේ මනසේ පිරී ගියේය. 

නැත ... කලයුතු හොදම දේ ඔහු පනින්න පැමිනේ නම් හදිසි දම්වැල ඇද දුම්රිය නැවැත්වීමයි. එවිටම වාගේ කතා නායකයා උන් මැදිරියේ සිට අයෙකු එන හඩ ඇසින. නිසැකවම මේ ඔහු විය යුතුය. ඔහු එන්නේ පනින්න විය යුතුය. මම හදිසි දම්වැල දෙසට අත දිගුකොට පෙර සූදානමින් උන්නෙමි. පුදුමයෙකි... ඔහු මා පසුකර ගියේය. ඇතැම්විට දොර‍ටුවේ මා සිටිනා බව දැක මා මගහැර වෙනත් දොර‍ටුවකට ඔහු යනවා විය යුතුය. මම ඔහුට යන්නට දී ඔහුට නොදැනෙන සේ ඔහු පසු පසින් ලුහුබැදීමි. ඔහු තවත් දුම්රිය දොර‍ටුවක් පසු කලේය. තවත් එකක් පසු කලේය. නමුත් පනින පාටක් තබා, දොර‍ටුවක් අසල නවතින පාටක් වත් නැත. තවත් දොර‍ටුවක් පසුකල හේ වෙනත් මැදිරියකට ඇතුලු විය.

"කොහෙද පැටියො ගියේ ??? මම මේ බලන්න යන්න හැදුවෙ.... " ඉදිරියෙන් වූ ආසනයකින් දගකාර ගැහැණු කට හඩක් නික්මින. කතා නායකයා එම ආසනය  අසල නැවතී එහි වාඩිවූවේය.

"මෙතන ටොයිලට් එකේ වතුර නෑ අනේ... මම එහා පෙට්ටියෙ එකට ගියා..." කතානායකයා තම වම් අත, යාබද අසුනේ වූ යුවතියගේ කරවටා දමා ගනිමින් සෙමෙන් මිමිනුවේය.

රියදුරා දුම්රිය, දුම්රිය වේදිකාවක නැවැත්වුවහොත් විනා, කතා නායකයා නම් දුම්රියෙන් පිටට අඩියක් හෝ නොතබන බව සක්සුදක් සේ පැහැදුලි වූයෙන්, මම ඔවුන් දෙදෙනා පසුකර ගියෙමි.


ප.ලි : උඩම තියෙන පින්තූරෙ ගත්තෙ මෙතනින්.


Saturday, August 10, 2013

සුභ උපන් දිනක් වේවා !!



//කැත්තෙ, උදැල්ලෙ වැඩ හුරු නැති ඉලන්දාරියෙක් හිතුමතේට කොටපු මුල්ම හේන තමයි "නවදැලි හේන". වල් කොටල, සුද්ද බුද්ද කරල ගත්තට මොකද, ලත් තැනම ලොප් වෙයිද, කියල කෝඩුකාර හේන් කාරයට හීනියට වගේ දුකකුත් තියෙනව.//

මීට හරියටම අවුරුද්දකට කලින් "නවදැලිහේන" මේ සයිබර් අවකාශයේ පහල උනේ ඔන්න ඔහොම..... 

අද තමා "නවදැලිහේන", තමන්ගෙ පලවෙනි උපන්දිනේ සමරන්නෙ. පලවෙනි උපන්දිනේ සමරන අද දවස වෙනකොට හේනෙ පෝස්ට් පනහක් පලවෙලා. දඩුවැට පැනලා හේනෙ පැල පදියං වෙච්චි ගාන එකසිය නවයක්. 

සිංහල බ්ලොග් අවකාශෙට මම කඩන් පාත් උනේ කොහොමද කියලා මටවත් හරියටම මතකයක් නෑ. කොහොම හරි ඒ මීට අවුරුදු එකහමාරකට දෙකකට විතර කලින්. අවුරුද්දක් විතර කිසිම පිලිවෙලක් නැතුව එහෙන් මෙහෙන් අහුවෙන බ්ලොග් පෝස්ට් කියව කියවා අයාලේ ගියපු මට, බ්ලොග් එකක් කරන්න ඕන කියලා අදහස ආවෙත් අහම්බෙන්මයි. කොහොමටත්, මොනවා හරි ලියලා, කාට හරි කියවන්න දීලා, ලැබෙන ප්‍රතිචාර වලින් අහිංසක සතුටක් හම්බ කරගන්න සිරිතක් පුංචි කාලෙ ඉදලම මට තිබුනා. "නවදැලිහේන" කියන්නෙත් පුංචි කාලෙ ඒ විදිහට තියපු පියවර වලම තවත් එක දිගුවක්. 

ගොඩක් දෙනෙක් වගේම මමත් "නවදැලිහේන"ට ‍තෝරගත්තෙ බොහොම ජනප්‍රිය තේමාවක්. ඒ තමා "ජීවන අත්දැකීම්". ඒවායිනුත් මතකයේ ‍රැදුනු, කියෙව්වම යමක් ඉතිරිවෙන අත්දැකීම්. ජීවිතයට කොච්චර පාඩම් කියල දුන්නත්, බාහිර කෙනෙක්ට ඒක කියෙව්වම "පුස්ස බින්දා වගේ" හැගීමක් නොඑන අත්දැකීම්. 

ඉරිදා දිවයින පත්තරේ, "මීවිත" ටැබ්ලොයිඩයේ පලවෙච්ච "තානායම්පල්ලාගේ සටහන" තමයි මම දැකපු විශිෂ්ඨතම ජීවන අත්දැකීම් එකතුව. සරල සිද්දියක් උනත් රසවත් කරලා, කෙටි කතාවක වගේ නොහිතන අවසානයක් කරා ඇදගෙන යෑමේ අපූරු හැකියාවක් "තානායම් පල්ලාගෙ සටහන්"වල තිබුනා. මම "නවදැලිහේන"ට කොපි කරෙත් ඒ ආකෘතියම තමයි. සමහර ජීවන අත්දැකීම්, විදපු මට "අපූරු" උනාට, කියවන ඕගොල්ලන්ට එහෙම නොවෙන්න පුලුවන්. ඒක නිසා මූලික හරය මරන්නෙ නැතුව, පොඩි පොඩි ආලවට්ටන් කෑලි එකතු කරන එක ගොඩක් පෝස්ට් වලදි මම කරා. නිකම්ම හුණුයි, පුවකුයි එක්ක බුලත් විටක් කනවට වඩා කරදමුංගු, කරාබු නැටි, වසා වාසි, පොල් කෑලි එක්ක සාර විටත් කනකොට දැනෙන රසේ වෙනස අහසට පොලව වගේ. මට ඕන උනේ අන්න ඒ රසේ වෙනස ඕගොල්ලන්ට ඉස්මතුකරලා දෙන්න.

නවදැලිහේන කරගෙන යද්දි එකම විදිහෙ පෝස්ට් එක දිගට වැටෙන එක නවත්තන්න මම පොඩි පොඩි වෙනස්කම් කරා. "පාරදිගේ" ටැග් එක යටතෙ තියෙන පෝස්ට් ටික ලිව්වෙ ඒ අරමුණින්. ඒ වගේම සමහර වෙලාවට මූලික භාෂා විලාශයෙන් අපගමනය වෙලා පැරණි සිංහල රටාවට යොමු උනා. ඒ වගේ තැන්වලදි සමහර විට මම අසාර්ථක වෙන්නත් ඇති. මොකද සා/පෙළ දක්වා සිංහල හැදෑරීම හැරෙන්න වෙනත් කිසිම සාහිත්‍යමය සුදුසුකමක් මට නැති නිසා. මොනවා උනත් ඒවගේ "ටෙස්ටින්" වලින් නවදැලිහේන තවත් රසවත් වෙන්න ඇති කියලා මට හිතෙනවා.

දැන් තියෙන්නෙ "භුක්තානුමෝදනාව"..... නවදැලිහේන මේ විදිහට අවුරුද්දක් ඇදගෙන ආවෙ කියවන ඕගොල්ලොන්ගෙන් හම්බවෙච්ච ගට නිසා. හිතේ හයිය තිබුනත්, කියවන්න ඕගොල්ලො හිටියෙ නැත්තම් "නවදැලිහේන" පුරං වෙලා ගොඩක් කල්.

නවදැලිහේනෙ මුලින්ම කමෙන්ට් එකක් දැම්මෙ මගේ හිටපු රූමා, නිසංස. මුල්ම කමෙන්ට් එක වැටෙද්දි මට දැනුන සතුට, පොඩි එකෙක්ට මොන්ටිසූරියෙදි පි‍ටුව පිරෙන්න ටීචගෙන් "හරියක්" හම්බ උනම දැනෙන සතුටට දෙවැනි නෑ. ඊට පස්සෙ බ්ලොග් අවකාශෙදි මම හම්බකරගත්ත මිනිස්සු ටික, පුලු පුලුවන් විදිහට පෝස්ට් වලට කමෙන්ට් දාලා ගියා. මේ ඉන්නෙ මේ වෙද්දි කමෙන්ට් දාපු සහෘද්දයො;

ආගිය කතා ලියන හසිත , විකුම්  , Miyuruworld ලියන මියුරු , බුද්ධි  , නෙලුම් විල ලියන බින්දි , ඩ්‍රැකීගෙ අඩවිය ලියන ඩ්‍රැකී , කූඹිච්චී , AUDiOnline ලියන අසංක , චන්දනගෙ සටහන් ලියන චන්දන , මධු භාශිනී , ඡායාව ලියන ධම්මික , රතු රජරට , මාතලන් , නදුන් , උමා (දසුන්) , සහන්  , පහන්යාය ලියන සයුරි , දේශකයා , ආත්තම්මගෙ පෙට්ටගම ලියන ලොකු ජෝන් , කුරුන්ද ලියන සෙන්නා , සමකය වටේ ලියන නලීන් , වසන්තයට ආරාධනාවක් ලියන සජිත් , අටම්පහුර ලියන ලක්මාල් කන්දෙවිතාන , නොහික්මුනු ඇස , දෙයියන්ගෙ රටේ ලියන ගම්ලත් , චමී4යූ , ක්සැන්ඩර්ගෙ කොලම ලියන ක්සැන්ඩර් , හිත හොද , බූරු බබා , ලිහිණි , දමිත් ශ්‍රියන්ත , දමිත් තරංග , සිහින සටහන් ලියන ඉමල්ක , සැමරුම් ලියන අයිලාෂ් , සමනළ ගීතය ලියන සමනළී , ප්‍රහාරය ලියන සුමිත් නිරිඇල්ල , සෑම් , රුවන් රොශාන් , නිර්මලා මධුෂානි , දුකා , අසංක ජයතිලක , sanjaya සිතුවිලි , හිරු නැති හෝරාව ලියන හිරු , සුරංගි අක්කා , තහනම් අඩවිය ලියන රජා , ගිම්හානි , පොඩි කුමාරිහාමි , ගාමිණී විජිතය ලියන ගාමිණී අයියා , කම්මල , ලියන්නා ලියන වෙනී , ඩූඩ් , පිස්සගෙ පලාමල්ල , මී ගොඩයා , චාන්දිගේ සිතුවිලි උයන ලියන චාන්දි , ප්‍රතිවාදියා , uwiniran , එදිනෙදා ජීවිතය ලියන නිහඩ සහන් , වර්ණ ලියන සිහින මදාරා , සිරාගෙ කාමරේ ලියන සිරා , වර්ණ ලියන දිනේශ් , සුමේධ , සමීර , එදිරි , හැලපකඩේ , මයියා , වී පොකුරෙ වීයා , රගහල ලියන තිසර , මනෝජ් , රාජ්ගෙ නවාතැන ලියන රාජ් , මාරයගෙ හෝරාව ලියන මාරයා , දමිත් ගුනවර්දන , මගේ සරම , විචාරක , Kenji@japan , සරත් ලංකාප්‍රිය , නාඩියා නාඩිරත්ත , කෝරලේ වලව්වෙ කෝරලේ මහත්තයා , මට හිතෙන හැටි ලියන itnshantha , අසරණයා , ඒ.කේ.එම් අඩවිය ලියන AKM , යසිත්ගෙ සිතුවිලි ලියන YASITH (dot) NET , රුවන් අයියා , sanjeewa mendis , යටලියන්නා හෙවත් underwriter , ලා දම් අහස ලියන රෙහානි , ඩුබායි වට්ටක්කා ලියන වරුණ , වැව් ඉස්මත්ත , මහේෂ් නිශාන්ත , ඉවාන් පවුලූෂා , නුවර කුමාරි ලියන උපේක්ෂා , නිල් මානෙල් , අරූගෙ අඩවිය , දුලාගෙ අඩවිය ලියන දුලා

මේ අතරට "ඇනෝ" ඇවිත් කමෙන්ට් දාපු පිරිසවත් මතක් කරන්න ඕන......

බ්ලොග් එකේ දකුණු පැත්තෙන් තියෙන "හේනට එකතු වූවෝ" යටතෙ මේ වෙද්දි 109 දෙනෙක් ඉන්නවා. නම් විදිහට ගත්තොත් ඒ අය මෙහෙමයි(පෝස්ට් එක දික්වෙන නිසා මුලදි කිව්ව නම් ටික මේකෙදි අඩු කරා);

කවින්ද ගයාශාන් , චමිත් කන්ඩම්බි , Desertfrog , සොමියාගේ අඩවිය ලියන සොමියා , අනන්තය , ශ්‍රිරාන් අයියා , මලිත් , මාතලන් , මනසින් දිවියට ලියන Gayani Wedage , කතන්දර , මලී සකුන්තලා , Buru , සමීගෙ පුංචි ලෝකය ලියන සමී , දේශයේ ශක්තිය ලියන දේශ් , සමනළ ගීතය , හස‍රැල් , හර්ෂණ රනසිංහ , priyan Weniwel , දිනේෂා , මදාරා , මාධව ජයරත්න , මහගෙදර මහ වෙදනා , පිණි පලස ලියන හරී , ප්‍රදී , හසිත මදුශන්ක , වාසල සටහන් ලියන චමීදේවා , නාදුනන්නියකගේ අකුරු ගෙත්තම ලියන නන්දු , සොදුරු සිත , අමිල ගුනතිලක , නයන ශ්‍රීනාත් , සිත් අහස ප්‍රාර්ථනා , තරියා අබේ , චාන්දනී , මනුර තමෙල් , චතුර ජේකෝන් , දිදුල ඩි සිල්වා , BLOG ගඩොල් , තරු අරුණ තරු , සමීර නඩුගල , අමිල , Angel Siththaravi , තාරක කල්හාර , මනෝජ් ෆනෑන්ඩු , නදී කේශා , සිසිර අමරසිංහ , රූ සිරිනි , කලිකාල , චාමි ගුරුගේ , Lokkaiya Loku , තිලංග නිහාල් මංජුල , mercy , යසිත්ගෙ සිතුවිලි , ගමේ හිතවතා , සමීර ලක්මාල් බන්ඩාර , ඉන්දික ජයලාල් , රූ සිරිනි ලියන රූ

ඒවගේම හේන කියවන නිහඩ පිරිසකුත් ඉන්න බව මම දන්නවා. පෙනෙන නොපෙනෙන ඕගොල්ලො දෙගොල්ලන්ටම නවදැලිහේනට ගට දීපු එකට මම හදවතින්ම ස්තූති වන්ත වෙනවා.

නවදැලිහේනට පොඩි ආන්තරාවක් වෙලා තිබුනා කියලා මේකත් එක්ක දිගටම එල්ලිලා හිටපු අය දන්නවා. හේනෙ පෝස්ට් අප්ඩේඩ් නොවී තියෙද්දි පෝස්ට් වලට පබ්ලිසිටිය දීපු සෙන්නා, හිරු, අටං,චන්දන වගේම ලෙඩේ හොය හොය ඒකට විසදුම් දෙන්න මහන්සි වෙච්ච ඩූඩ්, සෙන්නා, චන්දනටත් මම ස්තූති වෙන්න ඕන. ඒ වගේම අන්තිමේදි බ්ලොග් එකේ ලෙඩේ තක්කෙටම අල්ලගෙන නිට්ටාවටම සනීපවෙන්න බෙහෙත් දීපු සයිබරයේ ජීවකයා "නිහඩ සහන්" ටත් ස්තූතිවන්ත වෙනවා.


බ්ලොග් එකක් පුරා අවුරුද්දක් ලියන එක ලේසි නෑ. අනික කතරගම දෙයියන්ට වෙච්ච බාරයක් වගේ හැම සතියෙම එක පෝස්ට් එකක් ලියන එක ටිකක් විතර අමාරු වැඩක්. ඒ අපහසුතාව මැද්දෙන් ගෙවිච්ච අවුරුද්ද දිහා බැලුවම දැනෙන්නෙ පුදුමාකාර තෘප්තියක්. ඒ වගේම දැන් බ්ලොග් එකට "නවදැලිහේන" කියල කියන්නත් බෑ. මොකද "නවදැලිහේන" කියන්නෙ නැවුම් හේනකට නිසා. 

අවුරුද්දක් පුරාවට එක දිගට ගෙඩි , මල් ඵල දරාපු නිසා, දැන් "නවදැලිහේනෙ" සරු පස, ටික ටික නිසරු වේගන එනවා. අනික් අතට ඇට්ටිකුනා වෙච්ච ගෙඩි, මල් "නවදැලිහේනෙ"න් දෙන්නත් හේන්කාරයාට අදහසක් නෑ. ඒක නිසා ඉස්සරහට ගෙඩි එන සීග්‍රතාවය ටිකක් අඩුවෙන්න පුලුවන්.


අන්තිමට කියන්න තියෙන්නෙ, "‍රැදී සිටියාට ස්තූතී".................


පසු සටහන: "භුක්තානුමෝදනාවේදී" අමතක වීම් සිදුවෙලා තියෙන්න පුලුවන්. ඒ වගේ දෙයක් වෙලා නම් සමාවෙන්න ඕන.