Wednesday, January 30, 2013

ස්තූති කතාව




අපේ බොසා හරියට නෙල්ලි ගෙඩියක් වගේ පොරක්. වැඩ කරන වෙලාවට කොච්චර තිත්ත උනත්, ඕෆ් වෙච්ච වෙලාවට රස උනන උල්පතක්. මුල් දවස්වල ලොක්ක සයිට් එකට එනව කියන්නෙ අපේ උන්ට හෙනම ආතල් නිවුස් එකක්. ඒ, දවල් දවසෙ ගිරිය පුප්පගෙන කොච්චර මොර දුන්නත්, හවස් වෙනකොට බොසා ගානෙම සැර බීම දන්සැලක් අනිවාර්යයෙන්ම සෙට් වෙනව කියල දන්න නිසා. ඔය හැම දන්සැලක්ම අන්තිමේම බොසාගෙ මධුර හඩින් රසවත් වෙච්ච සර්ව රාත්‍රි ගී ප්‍රසංගයකුත් නොවැරදීම සෙට් උනා.

ලොක්කගෙ බීම ගැනත් ටිකක් කියන්න ඕන. පොරට දේශීය, විදේශීය ඕනම බ්‍රෑන්ඩ් එකක් ඔට්ටුයි. සැරබීම දන්සල ඉවර වෙනකොට, ඒකට ගොඩවෙච්ච බහුතරයකගෙ ඔලුව දනිහෙ ගෑවෙන ගානට ආවත්, ලොක්කා නෙවේ එක අංශකයක්වත් සිරසට ආනත උනේ. වැඩි වෙච්ච උන් වෙරිමර ගාතෙ පිස්සු කියවද්දි ලොක්කා කරේ හීන් සැරේ කියන ඒවා මීටර් කරගන්න එක. ගොඩක් උන්ගෙ වෙරි හිදෙන්නෙ, වෙරිමතේ දීපු ටෝක් වලට පහුවෙනිදා ලොක්කා ප්‍රතිචාර දක්වනකොට තමයි. ඇත්තටම ඔය බීම දන්සල නිසා, සයිට් එක ඇතුලෙ බල්ලෙක් චූ කරත් ලොක්කගෙ කනට නිවුස් එක ගියා.

ප්‍රොජෙක්ට් එක පටන් ගත්ත කාලේ, බොසා සයිට් එකට ආවෙ බොහොම කලාතුරකින්. ආවෙත් මොකක් හරි මරාලයක් පාත් වෙලානම් හරි, පොඩි චෙන්ජ් එකකට හරි තමයි. එහෙම එන හැම පාරකම අර කලින් කිව්ව දන්සැල නොවැරදීම සෙට් උනා. ඒත් පහුවෙන්න පහුවෙන්න, සතියට දෙ-තුන් ගමනක් ලොක්ක සයිට් එකට පාත් උනත් වෙනද දුන්න සැර-බීම දන්සැල නම් විවෘත උනේ නෑ. අපේ උන් කොච්චර බලන් හිටියත්, හවස් උනාම "ටටා.." කියල හෙමීට ලිස්සල යන්න ලොක්කා පුරුදු උනා. ඒ, මතට තිත තියපු නිසා නම් නෙවේ. බීල ආතල් එකක් ගන්න තරම් නිදහසක්වත් අපේ ප්‍රොජෙක්ට් එකෙන් හම්බ නූන නිසා.

වෙනදට හේතු හොයන්නෙ නැතිවම සෙට්වෙන ලොක්කා, තමන්ගෙ උපන්දිනේ, නත්තල, අලුත් අවුරුද්ද වගේ සුවිශේෂී, මග හැර යා නොහැකි දවස් වලත් සීල් බෝතල් මග ඇරල යන්න ගත්තම නම් අපේ සයිට් එකේ උන්ගෙ රතු කට්ට පැන්නා.

"සර්ර්.. නත්තලටත් මුකුත් කරෙත් නැති එකේ, අලුත් අවුරුද්දටවත්.."රැකියාව අහිමිවීමේ අවදානම පෙනි පෙනී, එකෙක් කිව්වෙ අන්තිම තුරුම්පුව විදිහට.

"හ්ම්ම්.. අදනම් බෑ.. එන සතියෙ මම ආවම මොනවහරි කරමු " අපේ බොසා "යථාවාදී තථාකාරී" චරිතයක්. ලොක්කගෙ ගුණය දැනගෙන හිටි නිසා සයිට් එකේ කිසි එකෙක් ඊළග සතියෙ බෝතල් පාටිය ගැන සැක කරේ නෑ. අනික අපිත් එක්ක හිටපු අනුර අයියා ජොබ් එකෙන් අස්වීම සමරන්න යෙදිල තිබුනෙත් ඊළග සතියට. අනුර අයියා මතට තිත තියපු, අනිත් උන්ටත් බීමෙ ආදීනව විස්තර කරල දෙන, අමද්‍යප පොරක්. ඒක නිසා පොරගෙ වියෝවීමේ පාටියට, පොර බොන්න දෙන්නෙ නෑ කියල කලින්ම කිව්වා. ඒත් ඒකටත් හරියන්න සුපිරි රෑ කෑම වේලක් දෙනවා කියල තමා මුල ඉදලම කිව්වේ. අනුරගෙ ඩිනර් එකට ලොක්කගෙ බීම දන්සල එකතු උනාම අවුරුද්දටම ඇති වෙන මෙගා ෆන් එකක් ගන්න තමයි කට්ටිය සතියක් තිස්සෙම සෙට් උනේ.

අපි කවුරුත් පුල පුලා බලන් හිටිය ඉරණම්කාර දවස උදා උනේ වෙනද විදිහටමයි. ඒත් වෙනදා නැති අමුතු ප්‍රබෝදයක් අපි කා ගාවත් තිබුනා. උදේ පාන්දරම කුකුළටත් පයින් ගහගෙනම ලොක්කා සයිට් එකට ආපු නිසා අපේ ප්‍රබෝදෙ තවත් වැඩි උනා. වෙනදට ලොක්කගෙන් බේරෙන්න සයිට් එකේ අහුමුලු වලට රිංගන අපේ උන්, ලොක්ක හොයාගෙනම ගිහිල්ලා "ගුඩ් මෝනිං" කියන තැනට ප්‍රබෝදෙ අපිව ෆෝම් කරා.

දවල් වරුව ගෙවීගෙන යද්දි, අනුර අයියා අරක්ඇමි උපාලිව කඩේට යවල රෑ කෑමට ඕන කරන දේවල් ගෙන්නුවත්, ලොක්කගෙන් කිසිම සුභවාදී ප්‍රතිචාරයක් පෙන්නුවෙ නෑ.

"කාලෙකින්නෙ සෙට් වෙන්නෙ.. බොසා අපිව සප්‍රයිස් කරන්න හදන්නෙ.." එකෙක් කිව්වෙ පොරගෙ හිතත් හදාගෙන, අපේ හිතුත් හදන ගමන්. ඇත්තටම ඒක එහෙම්ම වෙන්න කියල අපි හැමෝම ප්‍රාර්ථනා කරා.

නුවර වැව පැත්තෙන් ඉර බැහැගෙන ගිහින්, සයිට් එකට බිං කරුවල වැටෙන්න පටන් ගන්නකම්ම ලොක්කගෙන් සුභ ආරංචියක් ආවෙ නෑ. ලොක්කගෙ බීම දන්සල ගැන අදහස අතාරින්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි තමයි, අරක්ඇමි උපාලි අපි කවුරුත් පුල පුලා බලන් හිටපු නිවුස් එක ගෙනාවෙ.

උපාලි කියපු විදිහට නම් බොසාගෙ හිතේ බෝතල් පාටිය ගැන කිසිම උනන්දුවක් තිබිල නෑලු. ඒත්, "සර්.. කට්ටිය ගෙවල් වල යන්නෙත් නැතුව ඉන්නෙ, සර් එදා පාටිය ගැන කිව්ව නිසා.. " කියල කිව්වම තමයිලු ලොක්ක බැරි මර ගාතෙ හරි වැඩේට ඉස්සර උනේ. බොසාට උනත් හින්ට් පාස් කරන්න තරම් හැකර කටක් අරක්ඇමි උපාලිට තියෙන නිසා, පොරගෙ කතාව අපි ඉස්මුදුනෙන්ම පිලිගත්තා.

කොහොම උනත් වෙනදා ලොක්ක බෝතල් පාටි වලට පෙන්නන උනන්දුව, එදා අපි කවුරුවත් බොසාගෙන් දැක්කෙ නෑ. වෙනදට අනුන්ගෙ පංගු ගැන හොයන්නෙ නැතිව තනියෙන් සත්කාරකත්වය දරන බොසා, මොණර කොල තුනක් දීල එදා ශේප් උනා. ඒක නිසා මදි පාඩුවටයි, බයිට් වලටයි අපේ උන් වෙනම කලෙක්ශන් එකක් දානවත් මම බලාගෙන.

**               **               **               **               **               **               **               **               **

අනුරගෙ ඩිනර් එක මැද්දි බෝතල් පාටියත් නැගල යද්දි අපේ උන්ගෙ පියවි සිහියත් ටික ටික අස්ථානගත වෙන්න ගත්තා. රාග තාල යන්තම් ගැට ගහගෙන, අමාරුවෙන් ඇදගෙන ගිය ගීත සාජ්ජෙ එකපාරටම නතර කරන්න උනේ, පියවි සිහිය හොදටම අස්ථානගත වෙච්ච සුපවයිසර් අසිතට කතාවක් කරන්න ඕනමයි කියල බෙරිහන් දීපු නිසා.

"ෂ්.. ෂ්.. පොඩ්ඩක් ඉන්න.... මට පොඩි කතාවක් කරන්න ඕන, අපෙ අනුර අයිය ගැන.. ග්ප්.." ලග හිටපු දෙන්නෙක් අල්ලගෙන උනත් බඹරෙ වගේ කැරකෙන ගමන් අසිත කිව්වා.

"සභහවෙන් අවසරයි..  ... අපේ බොස්තුමාගෙන්ද අවසරයි..ඇත්තටම... ඇත්තටම.. අනුර අයියෙ ඔයාට ගොඩක් ස්තූතියි අපිට මේ කරපු සංග්‍රහයට.. " අසිත කතාව පොඩ්ඩක් නවත්තල, බොස් දිහා බලල, කින්ඩි හිනාවකුත් දාගෙන, ආයෙත් කතාව පටන් ගත්තා.

"අන්තිමේදි අනුර අයියගෙ සල්ලි වලින් අපි කෑවා.. අපිට ලොක්කොන්ගෙ සල්ලි ඕන නෑ... හික්.. හික්.. අපේ සල්ලි වලින් අපි බිව්වා.. කවුරු මොනා කිව්.... .. . " අසිත කතාව ඉවර කරන්න කලින්, පොර ලග හිටපු සිහිය තියෙන එකෙක් පොරගෙ කට වහගෙන ඇදගෙන ගියා.

"... අපි සිංදුවක් කියමු.  ..ලෝකෙ විහිදී... පැතිරෙයිදෝ.. " බොස්ගෙ කලුවෙච්ච මූනට එළියක් දෙන්න කියල හිතාගෙන මම පදයක් ඇල්ලුවා.


.ලි : උඩම තියෙන පින්තූරෙ ගත්තෙ මෙතනින්.


Saturday, January 19, 2013

සිරි රහල් ජනකතා




ජනකතා තරම් රසවත් අංගයක් ජනසාහත්‍ය තුල නොමැති තරම්ය. බොහෝ විට ජනකතාව ලේඛණගත ඉතිහාස මූලාශ වලින් බැහැරය, ප්‍රාදේශීයය, කතා සාරය එක උවත් කතා කිහිපයකි. සංනිවේදනක්‍ර වල දියුණුවත් සමග ප්‍රාදේශීයව පැවති ජනකතා පුලුල්ව ව්‍යාප්ත උවද, අදටත් ඇතැම් ඒවා එලෙසම එකී ප්‍රදේශයන්ට ආවේණිකව පවතී. තොටගමුවේ ශ්‍රී රාහුල හිමියන් පිලිබදව ගෙතුනාවූ එවන් ජනප්‍රවාදයන්රැසක්, උන්වහන්සේ වැඩසිටි තොටගමු විජයබා පිරිවෙණ අවට ප්‍රදේශයේ ඇත. මා කුඩා කල අම්මා කියාදුන් මෙම රසවත් කතා පෙල, තොටගමුව අවට සහෘදයන්ට නවමුවක් නොවූවද, තවත් පිරිසකට අලුත් අද්දැකීමක් වනු ඇත.

තොටගමුවෙ රාහුල හාමුදුරුවො හදුන්වද්දි, උන්නාන්සෙගෙ නමට මුලින් "ෂඩ්භාශා පරමේශ්වර" කියල ගෞරව පදයකුත් එකතු කරනවා. උන්වහන්සෙ භාශා හයක කෙලපැමිනියෙක් කියල තමයි ඒකෙන් හැගෙන්නෙ. ඇත්තටම උන් වහන්සේ භාශා විශාරදයෙක් විතරක්ම නෙවේ, බොහොම කලාතුරකින් පහලවෙන විවිධ හැකියාවන්ගෙන් පිරිච්ච හිමි නමක්. උන්වහන්සෙට බොහොම ප්‍රභල මතක ශක්තියක් තිබුනලු. කවුරුහරි එකපාරක් කිව්ව දෙයක් උනත් උන්වහන්සෙට බොහොම අපූරුවට මතක හිටලා තියෙනවා. මේ අපූරු මතක ශක්තිය ලැබුන විදිය ගැන තියෙන්නෙත්, බොහොම රසවත් කතාවක්.

රාහුල හාමුදුරුවන්ගෙ ගුරු හාමුදුරුවො තමන්ගෙ ධාරණ ශක්තිය වඩවා ගන්න, "සිද්ධාලෝක රසය" කියලා බොහොම බලගතු තෙල් බේතක් පාවිච්චි කරාලු. මේ බේත බලගතු එකක් වගේම බොහොම විස සහිත එකක්.  ලොකු හාමුදුරුවො බණකට, පිරිතකට යන්න කලින් අස්ස කෙන්දක් මේ තෙල් කුප්පියට දාල, කෙන්ද හත් පාරක් ගසලා, දිවේ අග ගාගෙන තමයිලු යන්නෙ. ලොකු හාමුදුරුවො හොරාට කරන මේ වැඩේ බලාගෙන හිටපු රාහුල පොඩි හාමුදුරුවො, ලොකු උන්නාන්සෙ බණකට වැඩිය වෙලාවක් බලලා, මුලු බේත් කුප්පියම බිව්වලු. බේතෙ සැරට උන් වහන්සෙ එහෙන්ම සිහි නැති වෙලා. බණ ඉවර වෙලා ලොකු හාමුදුරුවො ආපහු වඩින කොට, පන්සලේ ඇතිකරන ගිරවා කෑගහනවලු, "රාහුලයා මලා... රාහුලයා මලා..." කියලා. ලොකු හාමුදුරුවො බලනකොට රාහුල හාමුදුරුවො  හිස් බේත් කුප්පියත් එක්කම සිහිනැතුව වැටිලා ඉන්නවලු. ඉක්මනට වටේ පිටේ ඉන්න දායකයො ගෙන්නපු ලොකු හාමුදුරුවො, මවුකිරි වලින් බෙහෙත් ඔරුවක් පුරවල රාහුල හාමුදුරුවන්ව ඒකට බැස්සුවලු. ටික වෙලාවක් යනකොට බේතෙ විස උරාගෙන මුලු ඔරුවම රෝසපාට උනාලු. ඔය විදිහට හත් පාරක් ආයෙ, ආයෙ කිරි මාරු කරලා තමයි රාහුල හාමුදුරුවො බේරගෙන තියෙන්නෙ. එදා බීපු "සිද්ධාලෝක රසය" නිසා උන්නාන්සෙ අපවත් උනත්, අදටත් මල මිනියෙ කොන්ඩෙ,‍රැවුල, නියපොතු වැවෙනවලු.

තොටගමුවෙ හාමුදුරුවො නැකැත් සාත්තරෙත් බොහොම පරතෙරට ගියපු කෙනෙක්. උන්නාන්සෙගෙ, ගුරු හාමුදුරුවොත් වගේමලු. දෙන්නම දක්ශයො නිසා, දෙන්නා නිතරම  වැඩ කරේ තරගයටලු. දවසක් පන්සල් වත්තෙ පොල් පැල හිටවන්න උන්නාන්සෙල වෙන වෙනම නැකැත් හැදුවලු. හැබැයි නැකැත් දෙක අරගෙන බැලුවම, වෙලාවල් දෙකක්ලු. දැන් දායකයොත් වැඩිය දක්ශ කවුද කියල බලන්නත් එක්ක නැකැත් දෙකටම වෙන වෙනම පොල් පැල හිටෙව්වලු. ටික කාලෙකින් ගුරු හාමුදුරුවොන්ගෙ නැකතට හිටවපු පොල් පැලේ ලොකු වෙලා උස ගිහින් ගෙඩි එහෙමත් ආවට, රාහුල හාමුදුරුවන්ගෙ නැකතට හිටවපු පැලේ පීදෙනවා තියා අඩියකට, දෙකකට වඩා උස ගිහිල්ලත් නෑලු. කොහොම හරි පොල් කඩන දවසෙ මුලු ගමේම දායකයො ටික පන්සල් වත්තට එකතු වෙලා දෙන්නගෙ නැකැත්වල හාස්කම් බලන්නත් එක්ක. තමන්ගෙ නැකතට හිටවපු, හොදට බරවෙලා ඉතිරෙන්න පොල් තියෙන ගහයි, අඩියක් වත් උස නැති රාහුල හාමුදුරුවන්ගෙ නැකතට හිටවපු ගහයි දිහා බලාගෙන, ලොකු හාමදුරුවො රාහුල හාමුදුරුවන්ගෙන් අහනවලු, "කෝ රාහුල, පොල්??" කියල. එතකොට කට කොනකට හිනා වෙච්ච රාහුල හාමුදුරුවො, දායකයෙක්ට කියල උදැල්ලක් ගෙන්නගෙන තමන්ගෙ ගහේ මුල වටේට හාරන්න කිව්වලු. මුල වටේට හාරන්න ගත්තා විතරයි, පස් යටින් දිගට හරහට පොල් ගෙඩි මතු වෙන්න ගත්තලු. අන්තිමේදි දායකයොන්ට තේරුනාලු රාහුල හාමුදුරුවන්ගෙ දස්සකම.

දවසක් රාහුල හාමුදුරුවො තමන්ගෙ ලොකු හාමුදුරුවොත් එක්ක වාදෙකට පැටලුනාලු. වාදෙ තමයි, "වඩා වටින්නෙ ජම්මෙද එහෙමත් නැත්තන් පුරුද්ද " කියන එක. රාහුල හාමුදුරුවො වාද කරන්නෙ, "පුරුද්දට වඩා ජම්මෙ වටිනවා" කියලලු. දෙන්නගෙම කෙස් පැලෙන තර්ක වලට පස්සෙ ලොකු හාමුදුරුවො හිතුවලු තමන්ගෙ කතාව ඔප්පු කරලම පෙන්නන්න. ලොකු හාමුදුරුවො බොහොම ආදරයෙන් ඇතිකරන බලලෙක් ඉන්නවලු පංසලේ. උන්නාන්සෙ කරේ ඔය බළලව අරගෙන උන්වහන්සෙ බණ පොත් කියවනකොට, පහන අල්ලගෙන ඉන්න විදිහට පුරුදු කරපු එක. බළලව හොදට පුරුදු කරයින් පස්සෙ,තමන්ගෙ කතාව  හරි කියල දායකයන්ට පේන්නත් එක්ක ලොකු හාමුදුරුවො හැන්දෑ ජාමෙ බණක් සංවිධානෙ කරාලු. දැන් ලොකු හාමුදුරුවො බණ කියන කොට, බළලා පාන අල්ලගෙන. දායකයොන්ටත් තේරෙන්න ගත්තලු ලොකු හාමුදුරුවො කියපු කතාව, කියන්නෙ "ජම්මෙට වඩා පුරුද්ද වටිනවා"කියන එක හරි කියලා. එතකොටම රාහුල හාමුදුරුවො කොහෙන්දෝ අල්ලගෙන ආපු මීයෙක් බළලට පේන විදිහට ධර්ම ශාලාවෙ කෙලවරකට අතෑරියලු. මීය දැක්ක ගමන්, අතේ තිබුන පානත් පෙරලගෙන බළලා මීය පස්සෙ එළවන්න ගත්තලු. "පුරුද්දට වඩා ජම්මෙ වටිනවා" කියල රාහුල හාමුදුරුවො ඔප්පු කරේ එහෙමලු.

රාහුල හාමුදුරුවො සාහිත්යට, වෙදකමට, නැකැත් සාත්තරේට වගේම මන්තර ගුරුකම් වලටත් උපන් හපනෙක්ලු. උන්නාන්සෙ ඔය මන්තර ගුරුකම් පාවිච්චි කරලා, යක්කු පෙරේතයෝ බැදගෙන වැඩගත්තා කියලා අදටත් මිනිස්සු පිලිගන්නවා. දවසක් පිරිතක් ඉවර වෙලා, ‍රැජාමෙ ආපහු තොටගමු පංසලට වඩිනකොට රාහුල හාමුදුරුවොන්ට මහන්සි දැනුනලු. තමන් දන්න මන්තර පාවිච්චි කරල, යක්කු කීපදෙනෙක් අල්ල ගත්ත රාහුල හාමුදුරුවො යක්කුන්ට කිව්වලු, "මාව අරන් තොටගමුවට පලයල්ලා" කියලා. "තොට-ගමුව" කියන එක යක්කුන්ට තේරුනේ, "උඹලගෙ ගම" කියලලු. ඉතින් යක්කු, රාහුල හාමුදුරුවොත් අරගෙන යක් පුරයට ගියාලු. රාහුල හාමුදුරුවො ඇහැරිලා බලනකොට උන්නාන්සෙ ඉන්නෙ යක් පුරේලු. උන්නාන්සෙට වෙච්ච වැරැද්ද තේරිලා, යක්කුන්ට ආපහු කිව්වලු, "තොටගමුවට නෙවේ බොලවු, මටගමුවට අරන්පල" කියල. එතකොට යක්කු ටික හාමුදුරුවන්ව ආපහු තොටගමු පන්සලටම ගෙනත් ඇරලුවලු.

මේ රාහුල හාමුදුරුවොන්ගෙ මන්තර ගුරුකම්වල හපන්කම් ගැන කියවෙන තවත් කතාවක්. "කරුවල අදුන" කියල අදුනක් උන්නාන්සෙගාව තිබුනලු. මේ අදුනෙ ඇගේ ගා ගත්තම අහසින් යන්න පුලුවන්ලු. දවසක් හාමුදුරුවො හම්බවෙන්න ආපු බමුණෙක් මේ අදුන ඉල්ලුවලු. ඒත් හාමුදුරුවො අදුන දීල නෑ. පස්සෙ බමුණා, "හාමුදුරුවොගාව එහෙම අදුනක් නෑ" කියල, හාමුදුරුවන්ගෙ හැකියාව අවතක්සේරු කරල කතා කරන්න පටන් ගත්තලු.  ඒක නිසා බමුණට පේන්නත් එක්ක හාමුදුරුවො අදුන හදන්න ගත්තලු. දැන් ගස්වල කොල,පොතු,මල්,ගෙඩි වගේම එක එක බෙහෙත් ජාති කවලම් කරලා, බෙහෙත් ගලක උරච්චි කර කර අදුන හදනවලු. ගලේ උරච්චි කරන්න කලින්, බෙහෙත් ගලට යටින් රත්තරන් කෑල්ලක් තියෙනවලු. අදුනෙ නියම පදම එනකොට, ගල හරහා රත්තරන් කෑල්ල පේන්න ගන්නවලු. ටික වෙලාවක් අදුන අඹරද්දි, හාමුදුරුවො වෙන වැඩකට ආවාසගෙට වැඩියලු.ඔය අතරෙ අදුනෙ නියම පදම ඇවිල්ලා, රත්තරන් කෑල්ල පේන්න ගත්තලු. හාමුදුරුවොත් ලග පාතක පේන්න නැති නිසා, ඉක්මනට අදුන එකතු කරගත්ත බමුණා ආපහු ගන්න, අදුනත් ගාගෙන අහසට නැගුනලු. ටික වෙලාවකින් හාමුදුරුවො ආපහු වඩිනකොට, අදුනත් අරගෙන බමුණා අහසින් යනවලු. කිසිම කලබලයක් නැතිව පංසලේ ඇබිත්තයට කතා කරපු උන්නාන්සෙ; "දුවලා ගිහින් අදුන අඹරපු බෙහෙත් ගල, කකුස්සිවලට දාපන්" කියලා කිව්වලු. ඇබිත්තයා බෙහෙත් ගල වැසිකිලිවලේ දැම්මා විතරයි බමුණා ආපහු පොලොවට වැටුනලු. 

පසු සටහන : ඉහත කතා සියල්ලම පාහේ මා කුඩා ඇසූ ඒවා විනා පිළිබදව ගැඹුරින් ගවේශනයක් සිදුකොට නැත. කියවූ සැනින් හුදු ප්‍රබන්දයන් සේ හැගෙන මෙකී කතා,  ශ්‍රී රාහුල හිමිගේ විශිෂ්ඨත්වය හුවා දක්වනු පිණිස නිර්මණය කරගත් ඒවා විය යුතුය. සැබවින්ම උන් වහන්සේගේ විශිෂ්ඨත්වය මෙවැනි ප්‍රසස්ති නිර්මාණයන්ගෙන් වැයීමට තරම්ම උසස්ය. වයස අවුරුදු විසි දෙකේ තරම ලාබාල වියේදීම, "බුද්ධගජ්ජය" නම් විශිෂ්ඨ නිරමාණය කරමින් නිර්මාණ කරලියට එළඹෙන එතුමන් පරවි සංදේශය, සැලළිහිණි සංදෙශය, කාව්යශේඛරය, සකස්කඩ, පංචිකා ප්‍රදීපය වැනි උසස් නිර්මාණරැසක් බිහි කලේය.


.ලි. : උඩම තියෙන පින්තූරෙ ගත්තෙ මෙතනින්.