නිවහන බලා....

වල් වැදුනු පොල් කට්ටිය අස්සෙන් බූටෑව පීරගෙන, අපි තුන්දෙනා මූද පැත්තට ඇදෙන කොට හවස හයට, හය හමාරට විතර ඇති. ඉස්සරහින්ම ගියේ "ලකියා". ඉස්කෝලෙ ගමනට සමුදීලා සෑහෙන කාලයක් උනත්, ලකියාගෙයි මගෙයි අතිජාත මිත්‍රත්වය තාමත් එහෙම්මයි. මම යෝජනාව ගෙනාපු ගමන් බැහැයි නොකියා මේ ගමන සෙට් කරන්නත් ඒ මිත්‍රත්වය ගොඩක් දුරට බලපාන්න ඇති. 

ලකියා, ලකියට පිටිපස්සෙන් කැමරාව එල්ල ගත්ත මම. ඊටත් පිටිපස්සෙන් සාංඝික දානයකට කරඩුව වඩම්මනවා වගේ බොහෝම පරිස්සමෙන් ප්ලාස්ටික් බාල්දියක් එල්ල ගත්ත හර්ෂණ.

පොල් කට්ටියට සමාන්තරව අනික් පැත්තෙන් තිබුනෙ, ගාලු පාරෙ ඉදන් මූදට වැටිච්ච තාර පාර. පොල් කට්ටිය පහුකරලා තාර පාරට වැ‍ටුන ගමන් ලකියා කතාව පටන් ගත්තා.

"පොලීසියට අහු උනොත් නම් පු‍තෝ ඉවරයි...."

"ඇයි බන්... අපිට මුන් දුන්නෙ ප්‍රනාන්දු අන්කල්නෙ. පොරගෙන් ගත්තා කිව්වම ඉවරනෙ..."  

"යකෝ... උන්ට ලයිසන් තියෙනවා. ඒත් මුන්ව එහෙ මෙහෙ අරගෙන යන්න ලයිසන් නෑ. අහුඋනොතින් එකෙකුට පන්දාහයි. බලපන් එතකොට ඔක්කොම කීයක්ද කියලා..." ලකියගෙ කතාවට, ඈත අවරගිරෙන් මතුවීගෙන එන ඉරබ‍ටු තරුව, කීප ගුණයක් වැඩි වෙලා මට පෙනුනා. බාල්දියේ ඔක්කොම දහයයි. එකට පන්දාහ ගානෙ, දහයට පනස් දාහයි. අපි තුන්දෙනාගෙන් මම ඇර අනිත් උන් දෙන්නා තාමත් මව් පියන්ගෙන් පෝෂණය වෙන උන්. ඒක නිසා දඩයක් වැදුනොත් මුලු බරම එන්නේ මගේ කරට. 

"එහෙනම් ඉක්මනට යමන්... මුන් ටික අතෑරලා එන්න..." 

තාර පාර දිගේ මූදට කිට්‍ටු වෙද්දි, මම හැමදාම ආදරය කරන කරිජ්ජ හුලග පෙර මගට ඇවිත් අපිව පිලිගත්තා. මේ දවස්වල වාරකන් නිසා මූද ටිකක් සැරයි. වෙනදට බිංතඹුර වලින් වැහිච්ච වැල්ල, ගොඩ ඉමට එනකම්ම ‍රැල්ලට හේදිලා ගිහින්. කකුලෙ තිබුන බාටා ක‍ටු දෙක රෑන පදුරක් අස්සෙ ගහපු මම, ඩෙනිම දනිහ ගාවට එනකම් නවාගෙන වැල්ලට බැස්සා. ඊට පස්සෙ තමා "නිදහස් කිරීමේ මහා මෙහෙයුම" පටන් ගත්තෙ.

හර්ෂණ උස්සගෙන ආපු බේසමේ හිටියෙ දින තුනක් වයස කැස්බෑ පැටවු......

දගලන දැගලිල්ලට බේසම නොපෙරලුනා විතරයි

ලකියගෙ ඇදුරුම් කම නිසාම, ප්‍රනාන්දු අන්කල් බැහැයි නොකියා කැස්බෑ පැටවු ටික අපිට දුන්නෙ නහයෙන් අඩ අඩා. වාරකන් කාලෙ නිසා මේ කාලෙට කැස්බො බිත්තර දාන්න ගොඩට එනවා හොරයිලු. ඒක නිසා කැස්බෑ පැටවු බොහොම හිගලු.

පොටෝ ගහ ගහ ඉන්න, මාව අතාරිනවකො මිනිහෝ....

ක‍ටුවක් තිබුනට කැස්බෑවට, ඉබ්බට වගේ ක‍ටුව ඇතුලට රිංගන්න බෑ. අනික ඉබ්බගෙ වගේ හෙමින් ගමනකුත් උන්ට නෑ. අත පය හතර උනත් ගොඩක් ලොකුයි. බේසමෙන් එලියට අරන් වැල්ලේ තිබ්බ ගමන් උන් මූද පැත්තට දුවන්න ගත්තා. ටෙස්ටින් පාරකටත් එක්ක මම, එක පැටියෙක්ව ගොඩ පැත්තට හරවලා වැල්ලෙ තියලා බැලුවා, ඌ ගොඩට යයිද කියල. මොන,,, එක තැනම U ට'ර්න් එකක් ගහපු ඌ, වෙඩිල්ල වගේ දුවන්න ගත්තෙ සුපුරුදු මූද පැත්තටමයි.

පේළියෙන් පේළිය කියන්න ඕන නෑ නෙ... පල්ලෙහා තියෙන පින්තූර කීපය, කතාවෙ ඉතුරු ටික මටත් වඩා ලස්සනට කියල දෙයි....

හෝම්.. ස්වීට් හෝම්....

ප.ලි : කැස්බෑවො බිත්තර දාන්න එන්නෙ ලෝකෙ සීමිත වෙරළ තීරයන් කීපයකට. ලංකාවෙ දකුණු වෙරළ තීරයත් (ඉදුරුව සිට කොස්ගොඩ දක්වා) ඒ වගේ වාසනාවන්ත වෙරළ තීරයක්. ඉතින් බෙන්තර ගග පැනලා දකුණේ සිරි නරබන්න එනවා නම් මේ අපූරු සම්පත බලලා, අත් විදලා යන්නත් අමතක කරන්න එපා. මේ වගේ ෆාම් එකකදි ඕන වෙලාවක විවිධ වර්ගයේ කැස්බෑවො බලන්න පුලුවන්. හැබැයි මේ වගේ කැස්බෑවෝ මූදට දාන්න නම් හැම කාලෙදිම බෑ. ජනවාරි. පෙබරවාරි වගේ මාස වලදි තමා ඒ වගේ අත් දැකීමක් ගන්න පුලුවන් වෙන්නෙ.